معارف و احکام اسلام به مؤمنان، نگاه جنسیتی ندارد بلکه اساساً به انسانیت آنها توجه دارد. زن و مرد مسلمان در کنار ویژگی‌ها و خصوصیاتی که در خلقت دارند، هر دو، مکلف هستند و می‌توانند پله‌های ترقی و کمال را طی کنند.

قرآن در كنار هر مرد بزرگ از یك زن بزرگ یاد می‌كند، چنانكه ازهمسر آدم و ابراهیم و از مادر موسی و عیسی در نهایت تجلیل یاد كرده است. اگر همسران نوح و لوط را به عنوان زنانی ناشایست ذكر می‌كند، از همسر فرعون نیز به عنوان زن بزرگی كه گرفتار مرد پلیدی بود، غفلت نكرده است. گویی قرآن خواسته در داستانهای خود، توازن را حفظ كند و قهرمانان داستانها را منحصر به مردان ننماید. قرآن كریم در بارهٌ مادر حضرت موسی(ع) می‌گوید: ما به مادر موسی وحی فرستادیم كه كودك را شیر بده و هنگامی كه بر جانش بیمناك شدی، او را به دریا بیفكن و نگران مباش كه ما او را به سوی تو باز پس خواهیم گردانید. (قصص، آیه ۶)

قرآن كریم، در بارهٌ حضرت مریم، مادر عیسی(ع) به این مضمون می‌گوید كه در محراب عبادت، ملائكه با او سخن می‌گفتند و گفت و شنود می‌كردند و از غیب برای او روزی می‌رسید (آل عمران، آیه ۷۳) كار وی از لحاظ مقامات معنوی آن‌قدر بالا گرفته بود كه پیغمبر زمانش را پشت سرگذاشته بود و حضرت زكریا در مقابل مریم مات و مبهوت مانده بود.

گرامی‌ترین بندگان خدا کسانی معرفی شده‌اند که تقیّد بیشتری به تقوا دارند و در یک کلام اهل تقوا هستند؛ خداوند متعال در آیۀ 13 سورۀ حجرات می‌فرماید: «إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَ اللَّهِ أَتقاکُم؛ گرامی‌ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست.» پیامبر(ص) در حدیثی ملاک برتری یک مسلمان بر دیگری را «تقوا» اعلام فرمودند: «المسلمون إخوة 

لا فضل لأحد علی أحد إلا بالتقوی؛ مسلمانان با هم برادرند و هیچ‌کس بر دیگری برتری ندارد، جز به تقوا.» (كنز العمّال: 743)