در این ستون، مهم‌ترین اخبار رسانه‌های مطرح جهان

در مورد ایران را مرور خواهیم کرد.

سرویس سیاسی-

مجله آمریکایی «فارن پالیسی» اخیراً با انتشار مقاله‌ای، غایت مذاکره با ایران را در اقتدارزدایی و خلع سلاح ایران خلاصه می‌کند. 

مجله آمریکایی «فارن پالیسی» (Foreign Policy)، قبل از وردود ترامپ به کاخ سفید با انتشار مقاله‌ای از «جاناتان پانیکوف» طراح و مدیر «ابتکار امنیتی خاورمیانه» شرایط ترامپ در مواجهه با ایران را بررسی کرد. 

در این مقاله مواجهه آمریکا با ایران ذیل «تهدید» و «فشار» تعریف شده- که در صورت شکل‌گیری مذاکره- نشان از عطش امتیازگیری از ایران دارد. لذا رجوع به گذشته و عبرت آموزی از تاریخ باید سرلوحه دستگاه دیپلماسی باشد. 

با نظر به تجربه گذشته، به نظر می‌رسد هدف از «مذاکره» مبادله «برابر» و «پایاپای» نیست؛ بلکه دادن امتیاز و گرفتن وعده‌ها است، به عبارتی دیگر «بده-بستان» توصیف مناسبی برای مذاکرات گذشته به حساب نمی‌آید چرا که آورده مذاکرات پیشین (برجام) در وعده‌های عملی نشده خلاصه می‌شود. 

جاناتان پانیکوف، طراح و مدیر ابتکار امنیتی خاورمیانه در مجله آمریکایی فارن پالیسی نوشت: من بیشتر روی مسائل خاورمیانه در جامعه اطلاعاتی ایالات متحده کار کردم و به این نتیجه رسیدم که چگونه رفتار رهبران خارجی و سیاست داخلی و منطقه‌ای سیاست‌ کشورهای خاورمیانه را هدایت می‌کند. برای ترامپ را در دفتر بیضی شکل، مزایا و معایب غیرقابل پیش‌بینی بودن او را بر امنیت ملی ایالات متحده توضیح دادم.

وی در ادامه با اشاره به مصاحبه ترامپ در اکتبر گذشته از قول رئیس‌جمهور فعلی آمریکا نقل کرد: «دوست دارم ایران را بسیار موفق ببینم. تنها چیز این است که آنها نمی‌توانند سلاح هسته‌ای داشته باشند.»

پانیکوف در تحلیل نقل قول ترامپ نوشت: موضع ترامپ در قبال ایران سه احتمال را به تصویر می‌کشد که شامل توافق گسترده مرتبط با همه مسائلی که غرب با ایران دارد (برنامه هسته‌ای، نیروهای نیابتی و برنامه موشک‌های بالستیک آن) می‌شود؛ یا یک توافق محدود که فقط به برنامه هسته‌ای آن مربوط می‌شود و یا حمله نظامی برای حذف برنامه هسته‌ای ‌ایران. 

در ادامه این مقاله آمده است: مسیری که ترامپ انتخاب می‌کند- معامله یا انتقام [انتقام به علت توهم دست داشتن ایران در اقدام به ترور]- سیاست ایالات متحده را شکل خواهد داد و در سراسر خاورمیانه طنین‌انداز خواهد کرد. هر دو گزینه مستلزم آن است که ترامپ فشار واقعی را به میزان قابل توجهی افزایش دهد؛ تحریم‌های جدید و اجرای بهتر تحریم‌های موجود، بیرون راندن ایران از ارگان‌های سازمان ملل که به طور مداوم اهداف آنها را نقض می‌کند.

فارن پالیسی نوشت: حتی کسانی که طرفدار مذاکرات هستند، احتمالاً از تمرکز محدود بر برنامه هسته‌ای نگران می‌شوند، به‌ویژه که ایران با بحران فزاینده اقتصادی و انرژی مواجه است. 

طراح ابتکار امنیتی خاورمیانه همچنین در این مقاله آورده است: از جمله نتایج کلیدی این بود که هرگونه توافق آینده با ایران نباید به تنهائی بر برنامه هسته‌ای این کشور تمرکز کند. 

پانیکوف با تصور ضعف ایران و نقل عبارت «ایران از انقلاب 1979 این‌قدر ضعیف نبوده است» نوشت: برخی ممکن است از ترامپ برای پیشنهاد مذاکره به ایران در ازای توقف حمایت از حوثی‌ها حمایت کنند، اما چنین استراتژی ناقص خواهد بود. در صورت اجرا، ممکن است حملات بیشتر حوثی‌ها به منافع و متحدان ایالات متحده در منطقه به تعویق بیفتد، اما برای از بین بردن این گروه که همیشه از سیاست‌های تهران پیروی نمی‌کند، کمک چندانی نخواهد کرد.

فارن پالیسی نوشت: عده‌ای فشار بیشتر بر ایران را غیرضروری می‌دانند چرا که تهران قبلاً تمایل خود را برای شرکت در مذاکرات هسته‌ای اعلام کرده است، اگر توافق جدید صرفاً در مورد برنامه هسته‌ای باشد، ممکن است مؤثر باشند، اما تمرکز بر این مسئله یک اشتباه است. در عوض، آنچه مورد نیاز است، توافقی گسترده‌تر است که به نفوذ منطقه‌ای ایران، ارائه تسلیحات و همچنین حمایت مالی و آموزشی از سازمان‌های تروریستی پایان دهد. پانیکوف با اشاره به اهداف تیم ترامپ نوشت: ترامپ با توافقی که صرفاً بر برنامه هسته‌ای ایران متمرکز باشد جمهوری‌خواهان سنتی، دموکرات‌های میانه‌رو، و بسیاری از اعضای دولت او- مانند مارکو روبیو، وزیر امور خارجه نامزد و مایک والتز، مشاور امنیت ملی را از خود دور می‌کند. 

در بخش پایانی مقاله منتشر شده در فارن پالیسی آمده است: بهترین شانس ترامپ برای موفقیت بلندمدت در برابر ایران، افزایش فشار برای تضمین یک توافق گسترده است که نه تنها به برنامه هسته‌ای بلکه به نفوذ منطقه‌ای ایران بپردازد. رویکرد ترامپ هرچه که باشد، تأثیر آن به ایران محدود نخواهد شد. 

خیال خام آمریکا در مذاکره با ایران

با توجه به متن، «فشار حداکثری» ترفندی «مقاومت شکن» برای «تحمیل» مذاکره به ایران است، بر همین مبنا مذاکره با آمریکا «فرصت» نیست؛ بلکه «تهدید» به حساب می‌آید بدین شرح که ترامپ با هدف امتیازگیری وارد مذاکره خواهد شد. 

بر اساس توصیه پانیکوف، آمریکا در مذاکرات باید برنامه هسته‌ای ایران، توان موشکی و نفوذ و حضور در منطقه را به عنوان سرفصل و محور گفت‌وگو مطرح کرده و بر آن پافشاری می‌کند، با در نظر گرفتن این توصیه، آمریکا با نیت بازیگردانی در منطقه و «تعیین نقش» در خاورمیانه و در نهایت ترسیم خاورمیانه جدید، پیشنهاد مذاکره می‌دهد.  به عبارتی دیگر، پیشنهاد پانیکوف در مقاله منتشر شده به اقتدارزدایی ایران ختم می‌شود بدین معنا که ایران به عنوان یک کشور حاضر در منطقه از سطح بازی‌ساز و تعیین‌کننده در خاورمیانه به حد بازیگر سقوط می‌کند. علی‌ایحال آمریکا از پیشنهاد مذاکره، هدفی جز گرفتن امتیاز و در نهایت خلع سلاح ایران ندارد. 

گفتنی است، سیاست فشار حداکثری و شکستن مقاومت یک سیاست کلی و مسبوق به سابقه است که پیش از این توسط ترامپ مورد آزمایش قرار گرفت.

در همین ارتباط، «فرانسوا بایرو»، نخست‌وزیر فرانسه گفت: «فرانسه و اتحادیه اروپا یا باید در برابر ترامپ و سیاست‌های او ایستادگی کنند و یا با در هم شکستن روبه‌رو شوند. ایالات متحده تصمیم گرفته تا با دلار و سیاست صنعتی، شکل بسیار سلطه‌گرانه‌ای از سیاست را آغاز کند. اگر کاری انجام ندهیم، سرنوشت روشن است؛ تحت سلطه خواهیم بود، خُرد خواهیم شد، و به حاشیه رانده خواهیم شد».