از تولستوی حکیم معروف روسی می‌پرسند: ایمان چیست؟ آن را برای ما تعریف کن. می‌گوید: «ایمان همان چیزی است که انسان با آن زندگی می‌کند؛ سرمایه زندگی است.» 

واقعاً عجب جمله ساده و پرمغزی است.

ایمان همان چیزی است که بشر با آن زندگی می‌کند. 

شما این جمله را مقایسه‏ کنید با طرز تفکر یک عدّه سبک مغز بی‌خبر و بی‏اطّلاع که خیال می‌کنند دین برای بشر «سربار» است، بی‌دینی، نوعی آزادی و سبکباری است! اینها خیال می‌کنند پایبند نبودن به هر چیزی نامش آزادی است، بنابراین پایبند نبودن به عقل و انسانیت و اخلاق و شرافت چون بالاخره هر چه هست پایبند نبودن است‌،سبکباری و آزادی است.

امّا این حکیم عالیقدر روسی چقدر خوب ارزش «سرمایه»‌های معنوی را درک کرده است؛ او نمی‌گوید ایمان «سربار» است، می‌گوید «سرمایه» است.

من هنگامی که این سخن تولستوی را دیدم به یاد شعر معروف 

ناصر خسرو افتادم آنجا که به فرزندش خطاب کرده می‌گوید:

ز دنیا روی زی دین کردم ایراک/ مرا بی‏دین جهان چَه بود و زندان‏

مرا پورا‌، ز دین ملکی است در دل/‏ که آن هرگز نخواهد گشت ویران‏

* استاد مطهری، امدادهای غیبی در زندگی بشر، ص۴۳