ناقص و نصفه نیمه استدلال کردن، گوینده و شنونده را در مغالطه و بدفهمی می‌اندازد. مصرف بنزین در سال ۱۴۰۰ به ۹۱ میلیون لیتر، سال ۱۴۰۱ به ۱۰۴ میلیون لیتر و سال ۱۴۰۲ نیز به ۱۱۱ میلیون لیتر رسید. امسال هم، مصرف روزانه بین ۱۲۰ تا ۱۳۰ میلیون لیتر در نوسان بوده است؛ دست کم سی میلیون لیتر افزایش مصرف در سه سال و نیاز به واردات حداقل ۷ میلیون لیتر بنزین برای رفع ناترازی تولید و مصرف. 

مصرف بنزین در ۳ سال گذشته رشد بیش از ۳۰ درصدی داشته است و در صورت ادامه روند افزایشی، ممکن است مجبور به واردات دو برابری بشویم.

در سال ۹۹ که اوج شیوع کرونا و کاهش محسوس تردد‌ها و مسافرت‌ها بودیم، توانستیم حدود ۳ میلیارد دلار بنزین صادر کنیم. اما پنج سال ثابت ماندن قیمت از سال 1398 (با آن فاجعه‌ای که آقای روحانی در سه برابر کردن قیمت آفرید)، موجب افزایش مصرف (و احتمالا قاچاق) شده است. قیمت ارزان بنزین را می‌توان با قیمت بطری‌های نیم لیتری آب مقایسه کرد و به عمق فاجعه پی برد.

اینکه از درآمد سه میلیارد دلاری صادرات به هزینه سه میلیارد دلاری واردات بنزین (تفاضل شش میلیارد دلار) عقبگرد کردیم و اینکه سه میلیارد دلار هزینه واردات، معادل یک ماه درآمد نفت است، نشان می‌دهد که خسارات سوء‌تدبیر‌های دولت روحانی و شخص وی، یکی دو تا نیست.

یادآور می‌شود اصرار دولت روحانی برای گل و بلبل‌نمایی شرایط اقتصادی پس از برجام موجب شد تا وزارت نفت از سال 1394 به مدت چهار سال قیمت بنزین را ثابت نگه دارد و سپس در سال 1397 وقتی ناترازی های مصرفی و درآمدی به حد بحران رسید، همان دولت، آن شوک سه برابر کردن قیمت را به مردم وارد کند و موجب موج سواری دشمنان شود. مدیریت مصرف بنزین حتما نیازمند هوشمند‌سازی پرداخت یارانه‌ای است که به شکل غیرهدفمند به توزیع و فروش بنزین تعلق می‌گیرد؛ تا هم مردم فرودست از این یارانه ملی محروم نشوند، هم مسیر مصرف و هدر رفت بی‌رویه محدود شود و هم فرصت‌های مهم سرمایه‌گذاری هزینه واردات بی‌رویه و بی‌حد و مرز نشود. در عین حال تحلیلگران باید مراقب باشند که با غرض‌ورزی سیاسی، آدرس نادرست به افکار عمومی ندهند.