ویلیام جیمز می‌گوید: «اگر خوشی به انسان‌ مذهبی رو آورد، خنده‌های جلف و سبک از او دیده نمی‌شود و اگر غمی به او روی نماید، ناله و ناسزا از او شنیده نمی‌شود.»

این وقار و سنگینی ناشی از این است که روح آدمی به واسطه مذهب، عمیق‌تر و نافذتر و دوراندیش‌تر می‏‌شود و عمده چیزی که بر روح مؤمنان سایه می‏‌افکند و بلکه باید گفت سنگینی می‏‌افکند فکر مبدأ و معاد است. در اخبار دینی هم درباره رسول اکرم(ص) وارد شده که «ضحکه التبسم‏» (خنده او تبسم بود) و همچنین درباره مؤمن وارد شده که از قهقهه پرهیز دارد.  به هر حال این سنگینی و وقار مؤمنان به واسطه حمل بار بزرگی است که بر روح خود دارند. دیگران به منزله ماشینی خالی هستند که به سرعت در حرکت است و دیوارها و چوبهایش لق‏لق می‏‌کند و آنها به منزله ماشینی هستند که ظرفیت خود را پر کرده و در دست‌‏اندازها و پستی و بلندی‏ها زیاد‌ بالا و پایین نمی‌‏پرد و زیاد صدا راه نمی‌‏اندازد و ماشین هم برای بارگیری ساخته شده نه برای خالی حرکت کردن. در آدمی هم ظرفیت عقیده و ایمان و مذهب وجود دارد.

* استاد شهید مطهری، یادداشت‌ها، ج۴، ص۱۶۹ (با تلخیص)