انسان در دنیا نیامده که از کنار نعمت‌ها و از کنار بلاها و گرفتاری‌ها بگذرد، بلکه آمده است در دریای نعمت‌ها و در دریای گرفتاری‌ها خودش را بیندازد و سالم بیرون بیاید. اگر کسی در عمرش اساساً خودش را در بلایا و مصائب و سختی‌ها قرار ندهد و همیشه از آن کنار بگذرد، هرگز چیزی نمی‌شود. اگر کسی هم اساساً دستش به نعمت نرسد، کمالی که در این دنیا باید پیدا کند، پیدا نمی‌کند. کمال انسان به این است که در دنیا، هم با نعمت‌ها و هم با شدت‌ها هر چه بیشتر درگیر شود و از این درگیری آزاد بیرون بیاید.(1)

____________

1- شهید مطهری، آشنایی با قرآن، ج 7، ص 208