توقف طرح‌های ذخیره‌سازی گاز و از اولویت خارج‌شدن این رویکرد مهم در دهه ۹۰ موجب شد اکنون همچنان ایران به‌عنوان دومین دارنده ذخایر گازی جهان، در ابتدای راه توسعه ذخیره‌سازی گاز طبیعی باشد.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، وقتی میان فعالان اقتصادی از دهۀ 1390 شمسی سخن به میان می‌آید، تصویر یک دهه «عقب‌ماندگی»، «تعطیل نسبی مسائل اقتصادی» و «انباشت چالش‌های اقتصادی» در ذهن‌هایشان نقش می‌بندد و زمانی که می‌خواهند در موردش صحبت کنند، هر یک از زاویه‌ای آسیب‌های این دهه را برمی‌شمرند. از وضعیت نامناسب شاخص‌های کلان اقتصاد تا رکود در کسب‌و‌کارهای خرد و کلان.

سرمایه‌گذاری در بخش انرژی یکی از حوزه‌های تقریباً تعطیل در دهه 90 بوده است که شامل زیربخش‌های مختلف از جمله حوزه ذخیره‌سازی گاز می‌شود.

ذخیره‌سازی گاز طبیعی به‌معنای در دسترس قرار دادن ذخایر گاز در نزدیکی مبادی مصرف، به‌طوری که در زمان‌هایی که نیاز به گاز کمتر آن‌ها را ذخیره کنیم و در زمان نیاز بیشتر به مصرف گاز، آنها را به شبکه مصرف تزریق کنیم، است. این یک راهبرد جهانی و تست‌شده به‌منظور پایدارسازی تأمین انرژی مصرفی به‌ویژه در فصول سرد سال است.

بیش از 400 میدان ذخیره‌سازی در آمریکا و حتی مناطق گرمسیر آن وجود دارد و نخستین میدان ذخیره گاز نیز بیش از 100 سال پیش در کانادا احداث شده است.

 انحلال شرکت ذخیره‌سازی گاز در دولت قبل

در ایران نیز با توجه به جغرافیای گسترده و دور بودن اغلب مراکز جمعیتی مهم از نقاط تولید گاز از یک‌سو و پرمصرف بودن کشور در بخش گاز (چهارمین کشور مصرف‌کننده گاز جهان) از سوی دیگر، استفاده از طرح‌های ذخیره‌سازی گاز در نزدیکی مراکز جمعیتی به‌ویژه در مرکز و شمال کشور، یک راهبرد استراتژیک در راستای پایداری شبکه گاز کشور در فصول سرد گاز محسوب می‌شود.

تا پیش از سال 86، مباحث ذخیره‌سازی به‌شکلی محدود دنبال می‌شد. در فاصله سال‌های 86 تا 92، دو طرح مهم ذخیره‌سازی در کشور شامل میدان شوریجه (شمال شرق کشور) و میدان سراجه (مرکز کشور) اجرائی شد تا با ذخیره‌سازی گاز در هشت ماهه گرم سال، در دوران اوج نیاز مصرف در چهارماهه سرد سال، بتوانیم از این میادین برداشت کنیم.

اما در دولت‌های یازدهم و دوازدهم، با از اولویت خارج‌شدن طرح‌های ذخیره‌سازی گاز، هم توسعه میادین شوریجه و سراجه برای رسیدن به اهداف پیش‌بینی‌شده در حجم ذخیره‌سازی و هم اجرائی شدن طرح‌های مطالعاتی متعدد در این زمینه، با وقفه همراه شد.

ابتدا طرح‌های ذخیره‌سازی برای جذب سرمایه‌گذار خارجی معرفی شد و در ادامه با انحلال شرکت ذخیره‌سازی گاز طبیعی و ادغام مسئولیت‌های آن در شرکت مهندسی و توسعه گاز، شاهد ضربه مهلک به روند اجرائی طرح‌های ذخیره‌سازی گاز در کشور بودیم.

اگر طرح‌های ذخیره‌سازی گاز در دولت‌های یازدهم و دوازدهم (از سال 1392 تا 1400) از اولویت خارج نمی‌شد و شاهد وقفه چندساله در این زمینه نبودیم، اکنون بخشی از ناترازی گاز کشور با بهره‌برداری از این طرح‌های ذخیره‌سازی، قابل جبران بود.

حدود یک دهه توقف طرح‌های ذخیره‌سازی گاز و از اولویت خارج‌شدن این رویکرد مهم، موجب شد امروز نیز همچنان ایران به‌عنوان دومین دارنده ذخایر گازی جهان، در ابتدای راه توسعه ذخیره‌سازی گاز طبیعی باشد.

درحالی که بسیاری از کشورها بیش از 10 درصد مصارف سالانه خود، ظرفیت ذخیره‌سازی گاز ایجاد کرده‌اند، اکنون ظرفیت ذخیره‌سازی گاز در کشور در حدود سه میلیارد مترمکعب است، یعنی حدود یک و چهار دهم درصد از کل مصرف گاز سالانه ایران را می‌توان از محل ذخیره‌سازی تأمین کرد.

به‌صورت متوسط ظرفیت ذخیره‌سازی گاز طبیعی در دنیا 11 درصد از کل مصرف گاز اسـت. این نسبت در کشـورهای اروپایی به‌صورت متوسط 23 درصد است.

با آغاز به کار دولت سیزدهم، اجرای هفت طرح مغفول واقع‌شده ذخیره‌سازی گاز طبیعی در یک برنامه پنج ساله منتهی به سال 1405 با هدف ایجاد ظرفیت برداشت 114 میلیون مترمکعب در روز در فصول سرد سال در اولویت‌های اجرائی شرکت ملی گاز ایران قرار گرفت. 

یعنی مقرر شده است تا پایان سال 1403 شاهد بهره‌برداری از فاز دوم توسعه میدان سراجه و تا پایان سال 1404 شاهد بهره‌برداری از فاز دوم میدان شوریجه باشیم.

وقفه چند ساله در اجرا و توسعه طرح‌های ذخیره‌سازی به‌علت تصمیمات غلط اتخاذشده در این زمینه، به تشدید ناترازی گاز کشور انجامیده است اما با اولویت دوباره به طرح‌های ذخیره‌سازی گاز، پیش‌بینی می‌شود تا پنج سال آینده، حدود 25 درصد گاز کشور از محل ذخیره‌سازی تأمین شود.