كارنامه ما در زمينه همبستگى، همدردى و تعاون اسلامى،... كارنامه بسيار بسيار ضعيفى است، اگر نگويم تاريك و ننگين است‏.

به خدا خجالت دارد ما خودمان را مسلمان بدانيم، خودمان را شيعه على بن ابي‌طالب بخوانيم.

اصلًا من بايد بگويم بعد از اين، داستانى را كه ما از على بن ابي‌طالب نقل مى‌كنيم، حرام است كه ديگر در منابر نقل كنيم كه روزى على بن ابي‌طالب شنيد دشمن‏ به كشور اسلامى حمله كرده است: «وَ هذا أخو غامِدٍ وَ قَدْ وَرَدَتْ خَيْلُهُ الْانْبارَ».

بعد فرمود: شنيده‌ام زينت يك زن مسلمان را يا زنى كه در حمايت مسلمانان است گرفته‌‏اند؛ شنيده‌ام دشمن، سرزمين مسلمين را غارت كرده است، مردانشان را كشته يا اسير كرده است، متعرّض زنان آنها شده است، زيورها را از گوش و دست زن‌ها جدا كرده است.

بعد همين على بن ابي‌طالب- كه ما اظهار تشيع او را مى‌كنيم و نسبت به او حساسيت‌هاى بى‏‌معنى و دروغين نشان مى‌دهيم- گفت: فَلَوْ انَّ امْرَأً مُسْلِماً ماتَ مِنْ بَعْدِ هذا اسَفاً ما كانَ بِهِ مَلوماً بَلْ كانَ بِهِ عِنْدى جَديراً؛ اگر يك مرد مسلمان با شنيدن اين خبر دق كند و بميرد، سزاوار است و مورد ملامت نيست.(نهج‌البلاغه، خطبه 27)

آيا ما وظيفه نداريم كه كمك مالى به آنها بكنيم؟ آيا اينها مسلمان نيستند، عزيزان ندارند؟ آيا اينها براى حق مشروع بشرى قيام نمى‌كنند؟ كيست كه امروز منكر شود كه فلسطيني‌هاى آواره حق بازگشت به وطن خود را ندارد؟ 

اولين سؤالى كه بعد از مردن از ما مى ‏كنند همين است كه در زمينه همبستگى اسلامى چه كرديد؟ 

پيغمبر فرمود: «مَنْ سَمِعَ مُسْلِماً يُنادى يا لَلْمُسْلِمينَ فَلَمْ يُجِبْهُ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ»؛ هركس بشنود صداى مسلمانى را كه فرياد مى‌كند: «يا لَلْمُسْلِمينَ» مسلمانان به فرياد من برسيد و او را كمك نكند، ديگر مسلمان‏ نيست، من او را مسلمان نمى‌دانم. (وسائل‌الشیعه، ج 15، ص 141، حدیث 20169)

* مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى‌(حماسه حسينى(1 و 2))، 

ج‏17، صص: 293-283- با تلخیص و ویرایش