در جریان‌های فکری، اعتقادی، ایمانی و در انقلاب‌های الهی و غیرالهی که در دنیا به وجود می‏آید خطر بزرگ آن خطری است که قرآن از آن به نام نفاق یاد کرده است.

آن جریانی که پیغمبر به وجود آورده است قهراً روحی و حقیقتی دارد و در عین اینکه روحی و حقیقتی و باطنی دارد، ظاهری و شعارهایی و پوسته‏ای هم دارد؛ هم هسته دارد و هم پوسته. 

تاریخ و طبیعت بشری و تجربه‏ها و آزمایشهای تاریخی نشان می‏دهد که هرگاه یک جریان صحیح و مفید و خدمتگزارانه‏ای برای بشر به وجود می‏آید، دشمن وقتی که می‏بیند از مواجهه با آن نتیجه‏ای نمی‏برد به فکر این می‏افتد که به آن ملحق بشود و خودش را در همان جریان قرار بدهد. ولی در این جریان، پوسته را حفظ می‏کند هسته را که درون هست خالی می‏کند و می‏خورد؛ ظاهر را نگه می‏دارد باطن را تغییر می‏دهد‌، به طوری که اکثریت قریب به اتفاق مردم احساس نمی‏کنند که آن حقیقت از دستشان رفته، چون پوسته و حجم و هیکل محفوظ است روح وجود ندارد. 

با رنگ‏آمیزی، یک مرده‏ را به صورت یک زنده نشان می‏دهند. آنچنان آن را از درون خالی می‏کنند و از باطن می‏پوسانند و از بین می‏برند که مدتی همین‏جور به ظاهر دوام پیدا می‏کند ولی مانند یک گردوی پوک و بی‏مغز. وقتی که باطن رفت- چون پوست را هسته نگه می‏دارد، حیات پوست به هسته آن است و ظاهر را باطن نگه می‏دارد- بعد از مدتی ظاهر، خود به خود از میان می‏رود.

 شهید آیت‌الله مطهری، پانزده گفتار، ص۲۳۸