تا مردم خودشان تغییر نکنند انتظار نصرت خدا بیهوده است
آيه۱۱ سوره رعد- «إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ» آب بسيار صاف و پاكى است بر سر آنهايى كه به انتظار هستند كه هميشه خدا از يك راه غيرعادى كارها را درست كند، مىريزد.
انتظار بيهوده نكشيد.
«انَّ» يعنى تحقيقاً مطلب اين است؛
تحقق و واقعيت اين است كه: هرگز خداوند اوضاع و احوال را به سود مردم عوض نمى‌‌كند.
«حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ» مگر وقتى كه خود آن مردم آنچه مربوط به خودشان است، آنچه كه در خودشان هست: اخلاق، روحيه، ملكات، جهت، نيات و بالأخره خودشان را عوض كنند.
آيا ما مى‌توانيم مدركى بهتر از اين پيدا كنيم؟
آيا بيشتر از اين مى‌توان اطمينان پيدا كرد كه انتظارات به شكل انتظاراتى كه ما داريم- دفع بلاها و جلب رحمت الهی بدون تغییر در اخلاق، روحيه، ملكات، و بالأخره انقلاب و تحول درونی- بيهوده است؟
نصّ قرآن است، با نصّ قرآن نمى‌توان كارى كرد.
- بر اساس آیه مذکور-، ملت، بايد «يُغَيِّرُوا» باشد، بايد ابتكار و فكر و نقشه داشته باشد، بايد خودش شخصاً براى خود تصميم بگيرد و انتخاب كند.
هر وقت ملتى رسيد به جايى كه: خودش براى خودش تصميم گرفت؛ خودش راه خود را انتخاب كرد و خودش در كار خود ابتكار به خرج داد، چنين ملتى مى‌تواند انتظار رحمت و تأييد الهى را داشته باشد، انتظار آن چيزهايى كه قرآن نام مى‌برد:
فيض‌هاى الهى.
اعانت‌هاى الهى.
نصرت‌هاى الهى.
* مجموعه آثار استاد شهيد مطهری، ج17، صص: 225 -222-
با تلخیص و ویرایش