مراقب باشید این چاه را برای شما کنده‌اند!
سرویس ورزشی-
حضور تیم ملی فوتبال کشورمان در تورنمنت کافا بازتاب‌های فراوانی داشته است. برخی حضور تیم ملی در این مسابقات را با در نظر گرفتن سطح تیم‌های حاضر به باد انتقاد گرفته‌اند و برخی دیگر دست به مقایسه زده و این‌گونه عنوان کرده‌اند که وقتی رقبای آسیایی ما در روزهای فیفا ترتیب بازی با تیم‌های مطرح دنیا را می‌دهند چه دلیلی دارد که تیم ملی ایران راهی مسابقات کافا شود و در جدال با تیم‌های نه چندان قدرتمند، خود را محک بزند؟
روی هم رفته اینها نقدها و سؤالات درستی است اما نکته مهم این است که چنین نقدی نه به کادر فنی تیم ملی که به فدراسیون فوتبال و کمیته‌های مختلف مرتبط می‌شود زیرا آنها هستند که می‌بایست مقدمات حضور تیم ملی در دیدارهای به مراتب جدی‌تر و مصاف با رقبای قدرتمندتر را فراهم کنند و حالا که این مهم انجام نشده است اشکالی ندارد که سرمربی تیم ملی با بهره بردن از خیرالموجودین، تیمش را در این رقابت‌ها محک بزند و به هماهنگی برساند.
این مقدمه را آوردیم تا به موضوع اساسی‌تر و مهم‌تر این روزها اشاره کنیم، موضوعی که هرچند در فوتبال ایران تازگی ندارد اما هر بار با شکل و قیافه جدید ظاهر می‌شود، مسئله‌ای به نام «جریان مخرب ضد مربیان ایرانی».
امروز تیم ملی فوتبال کشورمان یک سرمربی ایرانی را بالای سر خود می‌بیند که در کنار وی تعدادی از چهره‌های وطنی و یکی دو مربی خارجی فعالیت می‌کنند. از سوی دیگر تیم امید کشورمان نیز با استفاده از یک سرمربی ایرانی برای مسابقات مهم پیش روی خود استارت زده است. اینها افرادی هستند که به سبب سابقه و توانایی‌هایشان در امور فنی به این مهم گمارده شده‌اند و تا جایی هم که ما می‌دانیم هر دو سرمربی- چه در دوران فوتبال خود و چه در زمان سرمربیگری‌شان- اهل باج دادن به جریانات مخرب و زیاده خواه نبوده‌اند. لذا امروز بخشی از مخالفت‌ها و هجمه‌ها علیه آنها ریشه در همین خصیصه دارد و چه بسا اگر به جای آنها یک مربی چشم‌آبی اما مرعوب همان جریانات روی نیمکت نشسته بود همه چیز گل و بلبل جلوه داده می‌شد و این حملات سنگین و قصاص‌های قبل از جنایت را از طریق تریبون‌های رسمی و غیر رسمی و رسانه‌های مجازی و غیر مجازی شاهد نبودیم. عجیب‌تر از همه اینکه برخی از برنامه‌های صدا و سیما در این ماجرا پیشرو شده‌اند و با زدن انگ و تهمت به کادر فنی تیم ملی در همین ابتدای کار، قصد نشان دادن چنگ و دندان دارند.
اما در این میان وظیفه مربیان تیم‌های ملی و امید در برابر چنین اتفاقاتی چیست؟ آیا آنها باید مستقیما و شخصا به جنگ این جریانات بروند و تمام انرژی و تمرکز خود را معطوف به این بازی‌های رسانه‌ای کنند؟ تجربه و سابقه نشان می‌دهد که ورود مربیان تیم ملی به این وادی اولا خواسته همان جریانات است و ثانیا موجب آسیب‌پذیری این تیم خواهد شد. لذا وظیفه مربیان تیم‌های ملی و امید این است که بدون توجه به برخی از حرف‌های «صد من یک غاز» کار خود و مسئولیتی که به آنها محول شده است را به درستی انجام دهند و خدای ناکرده رفتاری نداشته باشند که «گاف» تلقی شود و بهانه به دست مخالفان‌شان بدهد و...
مربیان تیم ملی و همچنین تیم امید باید بدانند که اثبات توانایی‌هایشان و پاسخ به منتقدان و البته خاموش کردن آتشبار جریانات مغرض، تنها با کار و تلاش و تمرکز بر روی مباحث فنی و اخلاقی در حوزه تیم ملی میسر می‌شود که امیدواریم این مهم از نظر آنها دور نماند و در چاهی که برخی پیش پای‌شان کنده‌اند سقوط نکنند.