آرش فهیم

صداهای جدیدی از درون جامعه موسیقی به گوش می‌رسد؛ صداهایی که این بار، نه از بلندی برج‌های عاج خواننده‌های اشراف مآب سنتگرا و نه از استودیوهای پست و حقیر زیرزمینی‌‌ها و نه از لس آنجلس، که دقیقا از متن و بطن مردم برخاسته است. صدایی که نماینده رنج‌‌ها و گنج‌های همه دوران و سالیان عمر یک ملت است. صدایی که البته کمتر شنیده شده است. چون متأسفانه –به جز دوره پیروزی انقلاب اسلامی- منزوی شده بود و حالا دوباره می‌خواهد سربرآورد.
 واقعیت این است که انقلاب مردم ایران در بهمن سال 57 قبل از هر عرصه هنری دیگری، موسیقی را تحت تأثیر خودش قرار داد. حذف موسیقی کاباره‌ای  و شکل‌گیری پی در پی گروه‌های سرود انقلابی، این فضا را دگرگون کرد. با این حال به جز چند سال نخست پیروزی انقلاب، این وضعیت پایدار نماند. رفته رفته خواننده‌های سرودهای انقلابی، شخصیت‌هایی مثل محمد گلریز، احمدعلی راغب، اسفندیار قره باغی و ... منزوی شدند. خواننده‌های موسیقی سنتی که توسط نظام جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته شده و مجوز فعالیت قانونی گرفته بودند، کم کم از مردم فاصله گرفتند و رفتند در پی برگزاری تور اروپا و آمریکا. اتفاق ناگوار دیگر این بود که از اوائل دهه 70 موسیقی کاباره‌ای قبل از انقلاب، این بار تحت عنوان موسیقی لس آنجلسی، بار دیگر احیا شد. در یک دهه گذشته هم موسیقی‌های جاز و رپ هم به آشفته‌ترین شکل ممکن و در قالب موسیقی زیرزمینی، مخاطب خود را به سرازیری قهقرا و نابودی فرا می‌خواندند و می‌خوانند.
 اما در سال‌های اخیر، شاهد ظهور گروهی تازه نفس و با استعداد از هنرمندان جوان در عرصه موسیقی هستیم که نه تنها از بازنمایی آرمان‌های دینی و ملی خود در آثارشان ابایی ندارند که به آن افتخار هم می‌کنند. آلبوم «بیسیم چی» نمود چنین جریانی است. در این آلبوم به سرگروهی حامد زمانی، خواننده‌های جوانی چون پیمان بیات، علی اکبر قلیچ، سید حمزه موسوی و حسین سلیمی آثاری را با مضامین حماسی خلق نموده اند.
نسل جدید خواننده‌های موسیقی حماسی و انقلابی، بدون تردید، توان نفوذ و رسوخ در دل همه علاقه مندان موسیقی را دارند. همچون بمبی هستند که اگر چاشنی خلاقیت و نوگرایی آن‌ها فعال شود، انفجاری بزرگ در موسیقی کشور رخ خواهد داد. همواره هنرمندان و آثاری موجد دوران تازه‌ای در عرصه فعالیت خود می‌شوند که قالب‌های موجود را شکسته و نمایی خلاف عادت را ظاهر نمایند. گروه خواننده‌های آلبوم «بیسیم چی» نیز با کشف فرم‌های خلاقانه و بومی و البته همراستا با محتوای آثار خود می‌توانند گستره شگفت آوری از مخاطبان را مجذوب خود کرده و حتی محبوبیتی جهانی بیابند. منتظر چنین روزی هستیم.