نعمت یا نقمت؟

 

 

براساس آیات قرآن انسان نباید به نعمتی شاد گردد و یا از دست رفتن نعمتی‌اندوهگین شود؛ زیرا نعمت هر چند بزرگ و مهم باشد تا به درستی از آن بهره گرفته نشود نقمت است. اگر به کسی نعمتی داده می‌شود باید با بهره مندی درست از آن در راستای تکامل و کامل خود و جامعه انسانی، شکر نعمت گزارد. از این رو در روز جزا از هر نعمتی دو پرسش می‌کنند که از کجا آورده‌ای و در کجا هزینه و خرج کرده ای؟

 کسی که نعمتی به وی داده می‌شود همواره تا زمانی که نعمت هست می‌بایست هوشیار و بیدار باشد تا خدای نکرده در راه بد استفاده نکند. به بنی اسرائیل نعمت‌های بسیاری داده شده بود ولی آنان با ناسپاسی و عدم استفاده درست گرفتار غضب الهی شدند. بنابراین نباید با هر نعمتی بر این باور بود که خداوند به من اکرام کرده است: اکرمن و یا با هربار از دست دادن نعمتی نباید گفت که خداوند به من اهانت کرده و مرا خوار نموده است: اهانن 

(سوره فجر) چرا که نه آن نعمت‌، اکرام و بزرگداشت توست و نه آن گرفتن نعمت به معنای خوارکردن است. 

اگر به انسان نعمتی داده شد باید از بابت آن پاسخگو باشد. اگرمثلا خانه‌ای هزار متر مربع بسازد و بگوید: هذا من فضل ربی گمان نبرد که این فضل است بلکه این آزمون است که نادانسته خود را گرفتار کرده است و از وی بازخواست خواهد شد که تو به این همه فضای اضافی نیاز داشتی تا هزار متری بسازی و بگویی هذا من فضل ربی و این را فضل پروردگارت برشماری؟ اینها چه آن نعمت و چه آن به ظاهر نقمت، همه آزمون و ابتلای الهی است. فضل زمانی است که به درستی از نعمت بهره ببرد و به حکم: حق للسائل و المحروم (سوره ق) حق و حقوق صاحبان حق را بدهد و به دیگران کمک کند.