کریستوفر دوبلگ در گزارش خود نوشت: چند هفته پیش با پسر یازده ساله‌ام از تهران به آتشکده باستانی در تخت سلیمان رفتیم که چندان از مرز ایران و عراق دور نبود. در تمام طول مسیر که با یک قطار تمیز انجام شد، احساسی جز امنیت نداشتیم. تنها نمود خشونتی که با آن روبرو شدیم در زنجان بود که به‌خاطر چاقوهایش مشهور است. در آنجا یک فروشنده بازوی خود را به خاطر نمایش ابزارش، خشک‌خشک اصلاح کرد.(!)
وی ادامه می‌دهد: هیچ کس با عقل سلیم خود نمی‌تواند چنین سفری را در کشورهای همسایه جنگ‌زده ایران تصور کند؛ عراق، افغانستان یا کمی دورتر در سوریه. ایران در منطقه خاورمیانه یک استثناء است که در آن زیرساخت‌ها کار می‌کنند و مردم شدیداً باسواد و غیرمسلح(!) هستند. شاید ایران بتواند با اهرم‌های خود در بازگشت ثبات به بین‌النهرین و شام کمک کند. می‌گویم شاید چون هیچ تضمینی وجود ندارد که ایران به کمک دعوت شود. این یکی از گمراهی‌های سیاست مدرن است؛ غرب با مهمترین کشور خاورمیانه همکاری درستی ندارد.
وی با اشاره به مذاکرات هسته‌ای نوشت: اکنون زمان حساسی است. تنها هشت هفته به مهلت مذاکرات باقی مانده است و اختلاف عمده بر سر حجم غنی‌سازی اورانیوم هنوز وجود دارد. در همین حال، ائتلاف ناکامل ساخته آمریکا علیه داعش با حضور عربستان سعودی که سابقه ایجاد شیعه‌هراسی در منطقه را دارد، یک بار دیگر برخورد غیرمنطقی غرب را نشان می‌دهد.
گزارشگر گاردین در ادامه یادآور شد: هر اتفاقی که پیش آید، سوریه مایه دلخوری است، اما هدف مشترک نبرد علیه داعش هنوز وجود دارد. در مقایسه با صدها شیعه که توسط داعش سلاخی شده‌اند، تعداد کشته‌های غرب بسیار اندک است. بنابراین باعث شرمندگی است که بنیامین نتانیاهو در نطق سازمان ملل خود عنوان کرد که محکوم کردن داعش توسط روحانی، اشک تمساح است. نتانیاهو همچنین علیه ظاهر فریبنده روحانی هشدار داد و گفت: او می‌خواهد موانع را برای ساخت بمب هسته‌ای از سر راه بردارد.
گاردین نوشت: غرب باید این را بداند که کمک‌های ایران به موفقیت مذاکرات جاری هسته‌ای وابسته است.