با نتایجی که کاروان ورزشی ایران در بازی‌های آسیایی کسب کرد باید باور کنیم که ورزش مسیر و هدف خود را پیدا کرده و این تازه آغاز راه و اول کار است. این حرف هرگز از سر احساسات و جوزدگی و... نیست، حالا ما در «کبدی» هم افتخارآفرینی می‌کنیم و تا فینال مسابقات پیش می‌رویم. حالا ناراحتی ما این است که چرا در بسکتبال در سالنی مملو از تماشاگران پر سر و صدای کره‌ای، «قهرمان» نمی‌شویم و به مدال نقره بسنده می‌کنیم! حالا ما در والیبال آسیا رقیب نداریم، علاوه بر کشتی، در تکواندو، کاراته، قایقرانی و... ما جزو «برترین‌»ها هستیم، حالا آسیا دارد،‌«ایران» را به‌عنوان کشوری صاحب ورزش و یکی از قدرت‌های ورزش- نه در یک یا دو رشته- قاره کهن باور می‌کند. ما هم باید بیش از گذشته خود را، ورزش خود را، جوانان و استعدادهای ناب و توانایی آنان را بر خلق افتخارات بزرگ، باور کنیم، قدر این نعمت‌ها را بدانیم، آنجایی که مثل فوتبال «لنگی» وجود دارد، شک نداشته باشیم که اشکال از جوانان ورزشکار نیست، از کسانی است که آنطور که باید، مسئولیت خود را انجام نمی‌دهند و وظیفه خود را جدی نمی‌گیرند... حرکت ورزش به سوی جلو و پیشرفت شروع شده است، این حرکت نباید متوقف شود، باید با همت همگانی و عزم ملی و مدیریت جهادی تداوم یابد.