سرعت پیشرفت چین در سال‌های اخیر غرب (با محوریت آمریکا) را شدیداً نگران کرده است، از آن رو که پیشرفت چین را مساوی با افول خود تفسیر می‌کنند. کارشناسان بارها یادآوری کرده‌اند، چین و آمریکا قطعاً در یک رویارویی تندِ «اقتصادی، سیاسی، دیپلماتیک و امنیتی» هستند. یکی از محورهای رویارویی پکن-واشنگتن که حدود 3 سال است ابعاد تازه‌ای پیدا کرده است و شدت فراوانی یافته، مسئله جزیره تایوان و آب‌های مورد مناقشه اطراف آن است. مسئله چین وتایوان همواره یکی از بحث‌انگیزترین موضوعات روابط بین‌الملل بوده است.
پایگاه خبری «هیل» نوشته است،‌اندیشکده «مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی» (CSIS) توسط یک نوع شبیه‌‌سازی جنگی نشان داد که آمریکا به احتمال زیاد در «جنگ احتمالی» با چین بر سر تنگه تایوان، در کمتر از یک هفته با کمبود مهمات از جمله تسلیحات دوربرد و موشک‌های هدایت‌شونده مواجه خواهد شد. طبق این گزارش، همزمان با اینکه چین با سرعت پنج الی شش برابر بیشتر از آمریکا به دنبال مهمات و سایر سیستم‌های تسلیحاتی است، استفاده آمریکا از تسلیحاتش فراتر از ذخایر وزارت دفاع این کشور پیشروی خواهد کرد و جنگ احتمالی با چین را دشوار خواهد ساخت. همزمان با جنگ روسیه-اوکراین و تعهد ایالات متحده آمریکا در قبال ارسال تسلیحات بیشتر به کی‌یف، ذخایر تسلیحاتی صنعت دفاع آمریکا از جمله سیستم‌های ضد زرهی جاولین و سیستم‌های ضد موشکی استینگر رو به کاهش است. آمریکا وعده ارسال بیش از ۸۵۰۰ سیستم‌ جاولین و بیش از ۱۶۰۰ سیستم استینگر را به اوکراین داد؛ اقدامی که منجر به کاهش ذخایر تسلیحاتی واشنگتن شده است.
طبق بررسی‌های جدید این‌اندیشکده، تعداد سیستم‌های جاولینی که به اوکراین ارسال شده، با تعداد کل سیستم‌هایی که برای مشتریان غیر آمریکایی ظرف ۲۰ سال گذشته ساخته شد، تقریبا برابری می‌کند. مسئله ارائه کمک‌های آمریکایی به اوکراین نیست بلکه در حال حاضر «ناکافی بودن» ذخایر تسلیحاتی آمریکا برای درگیری‌های بلندمدت مشکل‌ساز شده است. در واقع مشکل اصلی این‌جاست که صنعت دفاع آمریکا برای یک «جنگ متعارف طولانی‌مدت» مجهز نیست. در ادامه مطالعات و یافته‌های این‌اندیشکده آمده است: «فروش نظامی خارجی آمریکا مدت زمان زیادی طول می‌کشد زیرا در وهله نخست این ابتکار باید توسط وزارت امور خارجه مطرح شود، سپس توسط وزارت دفاع اجرا و در نهایت توسط کنگره آمریکا تصویب شود. امروزه در این فضای رقابتی چنین سیستمی مناسب و مطلوب نیست؛ فضایی که در آن هر کدام از کشورها از جمله چین ظرفیت‌های نظامی چشمگیر خود را توسعه می‌دهند و به طور فزاینده‌ای آنها را برای فروش به خارج از کشور ارسال می‌کنند.» اگر آمریکا روند فروش نظامی خارجی خود را به طرز «کارآمدی» تغییر دهد، می‌تواند به نرخ تولیدات سازنده و قابل‌ پیش‌بینی برسد و سطح خود را در این زمینه ارتقاء ببخشد. آن‌طور که ایسنا نوشته، نویسنده این گزارش در پایان آورده است: «مطلب اصلی این است که صنعت دفاع آمریکا، به زعم بنده برای فضای امنیتی کنونی آماده نیست. اگر چین به تایوان حمله کند، تمامی طرف‌ها خسارات سنگینی را متحمل خواهند شد. و سؤال این است که وقتی ذخایر کافی نداشته باشید، چگونه می‌خواهید به طور موثری از حمله احتمالی چین به تایوان جلوگیری کنید؟» گفتنی است، از همان مراحل آغازین جدایی‌طلبی تایوان، دولت آمریکا این جزیره را مورد حمایت همه‌جانبه قرار داده است؛ به طوری که تایوان به پشتوانه آمریکا تا 1971نماینده کل سرزمین چین در سازمان ملل به‌شمار می‌رفت. درمقابل، چین هیچ‌گاه موضع خود را در مقابل تایوان تغییر نداده و همچنان جزیره را استان «یاغی» و ناآرام خویش برمی‌شمارد. تا 1978سیاست چین براساس «آزاد‌سازی» تایوان قرار داشت، اما پس از آن، این کشور اهرم‌های متنوع سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی را در راستای الحاق مجدد جزیره به کار گرفته است. بر این اساس، الحاق هنگ‌کنگ و ماکائو به چین، به ترتیب در 1997و 1999، رهبران پکن را نسبت به الحاق تایوان نیز امیدوارتر ساخته است. از طرف دیگر، روند سیاسی تایوان بیانگر آن است که احزاب استقلال‌طلب تایوانی، مثل حزب دموکراسی در حال پیشرفت، نسبت به هضم شدن در نظام اقتدارگرای پکن نگران می‌باشند. تاکنون آمریکا نیز با فروش تسلیحات مورد نیاز تایوان، به حفظ امنیت جزیره کمک و به این ترتیب امنیت و تمامیت ارضی چین را مورد تعرض قرارداده است.