امین‌الاسلام تهرانی
دیروز «روز جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری» بود. وقتی صحبت از خشونت و افراط می‌شود، معمولاً ذهن‌ها به سمت گروه‌های تروریستی متوجه می‌شود‌، اما گاهی دولت‌ها مصداق سازمان‌های خشونت‌طلب و افراطی می‌شوند؛ نمونه تام و تمامش رژیم اسرائیل است که رژیمی آپارتاید است. نمونه دیگری از این دولت‌ها که بر مبنای خشونت و افراط شکل گرفته‌اند‌، رژیم سعودی است. این که آیا می‎توان رژیم آل‌سعود را دولت به معنای جدیدش دانست‌، محل سؤال است؛ اما به هر حال اگر با مسامحه این را بپذیریم‌، باید آن را دولتی افراطی و خشونت‌طلب بنامیم. با تاریخ تولد رژیم آل‌سعود که با همکاری «محمد بن‌عبدالوهاب»، پدر جریان خشونت‌طلب سلفی- تکفیری وهابیت، ممکن شد، کاری نداریم که خود آن هم «یک داستان است پر آب چشم»، بلکه بحث این یادداشت این روزهای رژیم آل‌سعود است که با ولیعهد سودایی‌اش آرزوی توسعه و پیشرفت صدساله را در یک شب دارد. در بررسی مشی خشن و افراطی آل‌سعود‌، چنان‌که شاید انتظار برود‌، به صدور بی‌جهت احکام اعدام نمی‌پردازیم که شاید یکی از دلخراش‌‌ترین آنها موردی بود که نوجوانی برای تهیه یک وعده افطار برای یکی از مخالفین آل‌سعود به اعدام محکوم شد! بلکه در این جستار به وجه دیگری از خشونت این رژیم خواهیم پرداخت و آن بحث حقوق زنان است. رژیم آل‌سعود در سال‌های اخیر به‌ویژه پس از برآمدن «سلمان بن‌عبدالعزیز» و همه‌کاره شدن پسر سودایی‌اش «محمد بن‌سلمان» سعی در ایجاد اصلاحات گسترده و پیشروی به سمت یک توسعه سریع دارد؛ اما باید توجه داشت که آل‌سعود همچنان رژیمی خودکامه و سرکوبگر است و بنیان‌هایِ عصبیتیْ قبیله‌ای در آن همچنان زنده است. جهان، چند روز پیش، در حالی 25 نوامبر (4 آذر) روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را جشن گرفت که بیش از 100 زن عربستانی به اتهام ابراز عقیده خود در زندان‌های رژیم سفاک آل‌سعود به سر می‌برند که همه آنها با شکنجه‌های روحی و حتی آزارهای جنسی رو به رو هستند. رژیم آل‌سعود با بازداشت 60 فعال سیاسی در ماه‌های اخیر، شمار بازداشت‌شدگان زن را به بیش از 100 نفر رسانده است. سازمان حقوق بشری «سند» حمایت از زندانیان زن آزادی بیان که با شدید‌ترین خشونت‌ها در بازداشتگاه‌ها مواجه هستند و اعمال فشار بر رژیم بن‌سلمان برای دادن آزادی و پایان دادن به ظلم را خواستار شد. از خاطره‌ها محو نمی‌شود که رسانه‌ها چندی‌پیش فاش کردند که دادگاهی در عربستان «مهدیه المرزوقی» پزشک تونسی را به اتهام «توهین به نظام سعودی» محکوم به ۱۵ سال زندان کرد؛ جرم این پزشک پسندکردن (لایک کردن) و فیلمی از تجمعات طرفداران حزب‌الله در پایتخت تونس و در شبکه اجتماعی توئیتر اعلام شده است؛ یا این‌که خانم «نوره بنت سعید القحطانی» نیز پس از اینکه دادگاه رژیم آل‌سعود او را به «استفاده از اینترنت برای ایجاد تفرقه در بافت اجتماعی کشور» مجرم دانست، به ۴۵ سال زندان محکوم شد؛ یا این‌که چند روز پیش از آنها خبر آمد که خانم «سلمی الشهاب» دانشجوی شیعه عربستانی دانشگاه لیدز انگلیس که برای تعطیلات به وطنش بازگشته بود، به‌خاطر حساب کاربری در توئیتر و دنبال کردن و بازنشر مطالب مخالفان و فعالان حقوق بشری منتقد رژیم آل‌سعود، توسط دادگاهی در عربستان به ۳۴ سال زندان محکوم شد! اما واکنش سیاستمداران غربی که همواره داعیه‌دار «حقوق بشر» بوده‌اند‌، در قبال این دولت افراطی و خشن قابل توجه است. حقوق بشر مفهومی سیال دارد‌، زیرا در عمل- گرچه در مقام نظر چیز دیگری ادعا می‌شود- مفهوم پایه‌ای و مبنایی نیست که دیگر مفاهیم را با آن سنجید و مقام عمل را با آن داوری کرد. وقتی «سودگرایانه» نگاه کنیم مفهوم حقوق بشر مفهومی خواهد بود سیال و قابل نادیده گرفته‌شدن. سال‌هاست که مقامات غربی نقض‌های مکرر و فاحش حقوق بشر توسط رژیم آل‌سعود را نادیده می‌گیرند، چون این رژیم- تا اطلاع ثانوی!- متحد غرب پنداشته می‌شود.