(بدان ای عزیز سالک!) خصوصیت دیگری که بندگان دنیا دارند این است که تنها با احتمال رسیدن به محبوب و مطلوبشان اقدام می‌کنند، یعنی کاری به قطع و یقین ندارند و همین  که احساس کنند که شاید در این مسیر به محبوبشان می‌رسند، خطرکرده و در راه جدیدی قدم می‌گذارند. «احتمال» در نفس انسان، مربوط به قوه واهمه است و ربطی به عقل ندارد، یعنی این گروه هیچ احتیاجی به حساب و کتاب کردن ندارند، چون با عقل عملی سر و کاری ندارند، لذا با «صرف احتمال» وارد عمل می‌شوند و دست به هرکاری هم می‌زنند.
وقتی حب به دنیا درهر شاخه‌ای، مانند: پول، ریاست .... برقلب انسان، غلبه و تسلط پیدا کند و قلب مقهور آن شود، این شخص تنها با احتمال اینکه به محبوبش می‌رسد، اقدام می‌کند و از هیچ خیانتی هم فروگذار نمی کند، دیگر هیچ فتوت و شرافتی هم نمی‌فهمد: اگر هم دم از فتوت و شرافت بزند دروغ می‌گوید: این ابزار کار اوست که با شعار افرادی را دور  خود جمع کند. اما بنده خدا، این طور آزاد و رها نیست، در محدوده عقل و شرع عمل می‌کند و کارهایش را با عقل عملی محاسبه می‌نماید. (1)
__________________________________
1- رسائل بندگی، آیت الله شیخ مجتی تهرانی، ص 107