ابوالفضل علاقه عجیبی به حضرت ابوالفضل العباس‌(ع) داشت. به آن حضرت ارادت خاصی داشت، هر وقت اسمش را می‌شنید اشکش جاری می‌شد. آرزو داشت کنار «نهر علقمه» سفره‌ای پهن کند و از بچه‌ها پذیرایی نماید. هنگام عملیات بچه‌ها را بغل می‌کرد و می‌گفت: «دعا کنید من خادم شما باشم و در کنار نهر علقمه خدمتتان باشم.» در آخرین لحظه‌های ارتباط با ایشان از طریق بی‌سیم گفتم: «ابوالفضل در چه حال و وضعیتی هستی؟ شیر خراسان که ان شاءا... مشکلی ندارد؟ فرزند قدر قدرت امام رضا‌(ع) که مشکلی ندارد؟»

گفت: «الحمدلله بچه‌ها مثل شیر می‌خروشند، می‌جوشد و می‌درخشد و هیچ مشکلی نداریم. همان قدرتی که شما در والفجر 3 داشتيد. ما هم همان قدرت را داریم.» ارتباط بی‌سیمی ما ناگهان قطع شد و دیگر صدایش را نشنیدم. بعد مدتی از طریق راديو عراق شنیدم که ابوالفضل به شهادت رسیده است.

بر اساس خاطره‌ای از شهید ابوالفضل رفیعی سیج

راوی: سید حسن قاسمی، هم‌رزم شهید