محققان، یک دستگاه تنظیم‌کننده ضربان قلب ابداع کرده‌اند که شامل چهار ساختار گلبرگ‌شکل است که با نور کار می‌کند و این عضو را در بر می‌گیرند و بدون درد، ضربان را تنظیم می‌کنند.

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ به طور معمول دستگاه‌های تنظیم‌کننده ضربان قلب، با ایجاد شوک الکتریک در کل این عضو، هرگونه ناهماهنگی در ضربان را اصلاح می‌کنند. البته این فرآیند ممکن است دردناک باشد. در همین راستا یک دستگاه تنظیم‌کننده ضربان قلب آزمایشی ابداع شده که با استفاده از برگ‌های منتشر‌کننده نور قلب را احاطه می‌کند.

دستگاه‌های فعلی تنظیم ضربان قلب با جراحی یک یا دو سیم الکتریکی به عضله قلب متصل می‌شوند. هر زمان که حسگرهای موجود در سیم‌ها اختلالی در ضربان قلب ردیابی کنند، یک شوک الکتریکی وارد می‌شود. متاسفانه این شوک نه تنها قلب بلکه دریافت‌کننده‌های درد در قلب را نیز تحریک می‌کنند.

محققان دانشگاه آریزونا و دانشگاه نورث وسترن با تکیه بر تحقیقات پیشین ساخت یک جایگزین بدون درد را آغاز کردند. نمونه اولیه دستگاه شامل ۴ ساختار انعطاف پذیر و ورقه‌ای مانند مشابه گلبرگ است که مانند گل دور قلب را در بر می‌گیرند.

با استفاده از روشی به نام «اپتوژنتیکس» به محض نیاز، ال‌ای‌دی‌های آبی رنگ کوچکی در گلبرگ‌ها روشن می‌شوند که باید سلول‌های اصلاح شده «کاردیومیوسیت» را تحریک کنند. این روند به انقباض‌های ماهیچه قلب منجر می‌شود. از آن مهم‌تر تنها کاردیومیوسیت‌ها تحت تاثیر قرار می‌گیرند و دریافت‌کننده درد تحریک نمی‌شوند.

علاوه ‌بر آن از آنکه یک تنظیم‌کننده ضربان قلب اپتوژنتیکی که از ال‌ای دی‌ها برای تحریک سلول‌ها استفاده می‌کند، از الکترود‌ها نیز برای رصد ضربان قلب به کار گرفته می‌شوند. بنابراین، این ابزار می‌تواند هر دو عملکرد را به طور همزمان انجام دهد. البته در ضربان سازهای سنتی باید بین انجام یکی یا دیگری فعال شوند. همچنین هیچ بخشی از دستگاه جدید به طور واقعی در قلب قرار نمی‌گیرد، بنابراین ایمپلنت آن کم تهاجمی‌تر است.

یک مشکل دیگر تنظیم‌های ضربان قلب فعلی آن است که با باتری فعال می‌شوند. این باتری نیز پس از مدتی باید جایگزین شود. اما در تنظیم‌کننده ضربان قلب اپتو ژنتیکی این امر چالش به حساب نمی‌آید زیرا با کمک فناوری «کوپلینگ القایی رزونانسی»

(resonance inductive coupling) به طور بی‌سیم فعال می‌شوند.

در این روش بیمار باید در فاصله نزدیک یک دستگاه رزونانس خارجی باشند که می‌توان آن را روی بدن قرار داد یا در مواردی مانند تشک یا صندلی نصب کرد.

این دستگاه هم اکنون به طور موفقیت‌آمیز روی موش‌ها آزمایش شده اما باید روی انسان‌ها نیز آزمایش شود.