(بدان ای سالک راه خدا!) عبودیت به معنای خضوع تام و اطاعت است و این خضوع تام و اطاعت نسبت به یک چیز، موجب خروج از خضوع واطاعت نسبت به غیر می‌شود. چون دل، ظرف محبت است و دو حب درآن جمع نمی‌شود. یعنی هنگامی که محبت یک شیئی بر دل تسلط پیدا کند و دل مقهور آن شود، دیگر مقهور شیئی دیگر نخواهد شد. چون باید از تحت مقهوریت این شیئی بیرون بیاید تا بتواند تحت سلطه دیگری قرار بگیرد.دل تا زمانی که مقهور این شیئی است، خاضع و مطیع همان شیئی خواهد بود.لذا کسانی که حب به دنیا پیدا می‌کنند و دلهایشان مقهور التذا ذات دنیویه و مادیه می‌گردد، دیگر عبودیت الله تعالی را در دل نمی‌پذیرند و او را اطاعت نمی‌کنند.
به همین خاطر عبودیت دنیا، انسان را از عبدالله شدن خارج می‌کند. آن گاه یک نفرعبدالله است که دلش مقهور الله تعالی باشد و اگر دلی مقهور دنیا باشد، دیگر عبدالله نیست. او عبدالجاه و المال است. او عبد دنیا است. 1
______________________
1- رسائل بندگی، آیت الله شیخ مجتبی تهرانی،  ص 105