عدم اجتماع حب دنیا و حب خدا(سلوک عارفانه)
(بدان ای عزیز سالک!) دل انسان، ظرف محبت یک هدف بیشتر نیست و هرگاه یک شیئی برای انسان مطلوب بالذات شود، حب آن سراسر قلب را فرامی‌گیرد، لذا دل تنها همان جهت را هدف‌گیری می‌کند و نمی‌تواند هدف دیگری داشته باشد. محبت‌هایی که در طول محبت به هدف اصلی قرار گیرد، ممکن است و هیچ مانعی ندارد. اما بحث درباره محبت‌هایی است که در عرض محبت اصلی باشد.
علی(ع) می‌فرماید: همان‌طور که شب و روز با هم جمع نمی‌شوند. حب خدا و حب دنیا نیز با هم جمع نمی‌شوند. (غررالحکم، ص 141) همچنین آن حضرت در تعبیر دیگری می‌فرماید: کسی که حب به دنیا در دلش سکونت پیدا کرده، چگونه می‌تواند ادعا کند که خدا را دوست دارد؟! (همان)
در بیان دیگری در نهج‌البلاغه خطبه 160 علی(ع) می‌فرماید: کسی که دنیا در چشمش بزرگ جلوه کند و موقعیت دنیا در درونش بسیار باعظمت و بااهمیت باشد، قطعا دنیا را بر خدا مقدم می‌دارد.1
_____________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 113