مرحوم مقدس اردبیلی در حجره ‏ای تنها زندگی می‏ کرد. یکی از طلاب مدرسه مایل شد که با مقدس هم حجره باشد و در این باره با شیخ حرف زد، شیخ قبول نکرد‌، او زیاد اصرار و التماس کرد شیخ فرمود قبول می‏ کنم با این شرط که هر چه از حال من اطلاع پیدا کنی به کسی نگویی. 
آن مرد قبول کرد، مدتی باهم بودند تا آنکه زمانی رسید که هر دو مبتلا به تنگی معاش شدند، به حدی که قوت لایموت هم نداشتند و به کسی هم اظهار نمی‌‏کردند، تا آنکه آثار ضعف و ناتوانی از چهره آن مرد نمودار شد، در آن حال کسی از کنار آن طلبه عبور کرد، حال او را دید و علت ضعف و بی‏ حالی اش را پرسید، او چیزی نگفت ولی عابر زیاد اصرار ورزید و التماس کرد که علت را بگوید.
طلبه قضیه را فاش کرد که ما دو نفر طلبه علم دین‌، مدت زیادی است غذا نخورده‏‌ایم. آن شخص تا مطلع شد رفت غذائی تهیه کرده با مقداری وجه به آن طلبه داد و گفت: نصف این غذا و پول مال تو و نصف دیگر را به رفیقت بده.
وقتی که مقدس وارد حجره شد و آنها را دید سؤال کرد که از کجا رسیده، آن طلبه حکایت را نقل کرد، مقدس فرمود: دیگر هنگام جدائی ما شد، پس آن غذا را خوردند، اتفاقاً همان شب مقدس نیاز به حمام پیدا کرد‌، زود بلند شد رفت به حمام که به نماز شب برسد.در حمام بسته بود‌،حمامی در را قبل از وقت باز نکرد‌،مقدس به اجرت حمام افزود، باز قبول نکرد، آن‌قدر افزود که رسید به آن مقداری که از آن وجه سهمش شده بود‌،حمامی در را باز کرد، تمامی آن وجه را داده غسل کرد و نماز شب را بجا آورد.
مردان علم در میدان عمل، سید نعمت‌الله حسینی، دفتر انتشارات اسلامی(وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم)، جلد 1.