خدا از انسان می‌خواهد که همواره حسنات دنیا و آخرت را بخواهند: رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَهًًْ وَفِی الْآخِرَهًِْ حَسَنَهًًْ؛ پروردگارما! به ما در دنیا حسنه‌ای و در آخرت حسنه‌ای بده!

(بقره، آیه 201)

از نظر قرآن، مهم‌ترین و اساسی‌ترین حسنه‌ای که انسان می‌تواند آن را دارا شود، ولایت معصومان(ع) است؛ زیرا کسی بخواهد مصداق «محسن» باشد، باید از حسنه ولایت الهی که در معصومان(ع) تجلی و ظهور یافته پیروی کند. 

خدا می‌فرماید: ذَلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهًَْ فِی الْقُرْبَى وَمَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ؛ این همان پاداشى است که خدا بندگان خود را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏‌اند، بدان مژده داده است؛ بگو: به ازاى آن رسالت، پاداشى از شما خواستار نیستم، مگر مودت در‌باره خویشاوندان نزدیک؛ و هرکس حسنه‌ای برگیرد‌، براى او در ثواب آن خواهیم افزود؛ قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است.(شوری، آیه 23)

حسنه در این آیه براساس سیاق، همان مودت نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) است. از نظر قرآن، مصداق کامل و اتم «حسنه » که باید انسان آن را برگیرد و با خود داشته باشد، همان ولایت اهل بیت(ع) است که در قالب مودت در قول و فعل به نمایش گذاشته می‌شود.

البته برخی‌ها حسنه ولایت معصومان(ع) را برمی‌گزینند، ولی تا قیامت با خود نمی‌برند؛ زیرا در میانه راه راهزنی چون ابلیس و شیاطین آن را از او می‌گیرند. 

از نظر قرآن شرط رستگاری این است که این ولایت را با خود تا قیامت همراه داشته باشد؛ زیرا خدا می‌فرماید: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَهًِْ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْهَا؛ هرکسی حسنه را با خود بیاورد، پس برای او بهتر از آن است.(نمل، آیه 89؛ قصص، آیه 84) و نیز می‌فرماید: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَهًِْ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا؛ هر کسی حسنه را با خود بیاورد، پس برایش ده برابر مثل آن خواهد بود.(انعام، آیه 160)

آنچه مهم است، داشتن حسنات نیست، بلکه حفظ و صیانت آن تا روز قیامت است؛ و از آنجا که برترین و اصلی‌ترین حسنه، همان حسنه مودت و ولایت اهل بیت(ع) است، کسی می‌تواند رستگار شود و در قیامت از شقاوت و دوزخ در امان بماند که ولایت و مودت اهل بیت‌(ع) و معصومان را با خود تا قیامت همراه ببرد.