حجت‌الاسلام و المسلمین ابوترابی در این مراسم یادبود، بیان کرد: با آقای مصباح از زمانی آشنا شدم که در موسسه آموزشی «در راه حق» ثبت‌نام کردم. پیش از آن، از طریق خانواده و پدرم با ایشان آشنا بودم. پدرم از کودکی با ایشان آشنا و همسایه بود و همیشه ایشان را جزو شخصیت‌های استثنایی معرفی می‌کرد. از همان زمان، پدرم عشق دو نفر را در دل ما نهاد: حضرت امام و آیت‌الله مصباح.

در ادامه علی مصباح یزدی، فرزند آیت‌الله مصباح گفت: محل مطالعه پدرم اتاقشان بود. آن بخش از وقت‌شان که برای مطالعه و تحقیق بود، در اختیار خودشان بود و کسی مزاحمشان نمی‌شد. آن بخش از وقت‌شان که برای خانواده بود، کاملاًً جدا از مسائل علمی و کاری بود. ایشان با تمام اعضای خانواده، از کوچک و بزرگ، بسیار خودمانی و مهربان و بدون تکلف بودند. وقتی به دیدار ایشان می‌رفتیم، خودشان به آشپزخانه می‌رفتند و وسایل پذیرایی ما را تهیه می‌کردند. 

فرزند آیت‌الله مصباح درباره رفتار پدرش در برخورد با مخالفان گفت: ایشان با مخالفان‌شان با دلسوزی برخورد می‌کردند... یکی از مخالفان تفکر ایشان روزی بعد از جلسه آمد منزل و شروع کرد به بحث و مخالفت کردن. وقتی حرف‌ها تمام شد، از پدرم پرسید من از شما سؤالی دارم. چگونه است که حتی مخالفان هم شما را دوست دارند؟ پدر فرمودند شاید دلیلش این است که وقتی مخالفت می‌کنم، غرضی ندارم و نفعی برای من ندارد. مخالفت من از سر دلسوزی است. 

وی ادامه داد: یکی از روش‌های آیت‌الله مصباح در پرورش شاگردان این بود که به آنها استقلال فکری می‌دادند و از خودسانسوری جلوگیری می‌کردند.