جسم انسان در این عالم، از یک سنخ از اعمال لذت برده، و از یک سنخ دیگر ناراحت می‌شود. طاعات، عبادات و مصائبی را که انسان در راه اطاعت خداوند در این عالم متحمل می‌شود، ناراحتی دارند، اما وقتی اثرات آنها در عالم دیگر جلوه می‌کند، جلوه آنها درست عکس است. انسان از عملی که در رابطه با جسم او بود و از آن لذت می‌برد، در آنجا احساس درد می‌کند، و از آن عملی که جسم از آن ناراحتی می‌کشید، در آنجا لذت می‌برد. (1)

1- اخلاق ربانی، آیت‌‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، ج 1، ص 76