البته انسانی که خود را خوب و اهل تزکیه می‌داند بسیار در معرض خطر است؛ زیرا هیچ انسانی تا در دنیاست نمی‌تواند مدعی رهایی نهایی باشد؛ چرا که وسوسه‌های شیطانی و هواهای نفسانی همیشه در کمین است و انسان در خطر عظیم. ادعای تزکیه و خودسازی در حقیقت چیزی جز خودستایی از نظر قرآن نیست؛ از این رو از آن منع شده و از انسان خواسته شده خود را در پناه خدا قرار دهد تا خداوند او را تزکیه کند. (نساء، آیه 49)
از آنجایی که قیود دست و پاگیر در زندگی انسانی بسیار است، تا انسان از آن‌ها نگریخته و به خدا نپوسته در امان نیست. (ذاریات، آیه50)
کسی که گام در راه دعوت الهی می‌گذارد و می‌خواهد طلبه دعوتگر به حق وروحانی تبلیغ کننده به محاسن و مکارم دین و شریعت باشد، باید خودش را نخست از همه قیود و بند‌ها آزاد کند و باید مانند مادر حضرت مریم(س) که فرمود: إِذْ قَالَتِ امْرَأَةُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ؛ چون زنِ عمران گفت: «پروردگارا، آنچه در شكم خود دارم نذر تو كردم تا آزاد شده [از مشاغل دنيا و پرستشگر تو] باشد پس، از من بپذير كه تو خود شنواى دانايى.» (آل عمران، آیه 35) باید خودش را این گونه نذر و وقف خدا و دین کند و از هر گونه نام و نان و نشان ر‌ها و آزاد کند و بگوید: رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ نَفسِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ؛ پروردگارا، خودم را نذر تو كردم تا آزاد شده از مشاغل دنيا و پرستشگر تو باشم پس، از من بپذير كه تو خود شنواى دانايى.»
بنابراین نخستین گام طلبگی و ورود به طریق روحانیت، آزادی از همه قیودات و مشاغل و رهایی از گرایش به نام و نان و نشان (پول و ثروت وقدرت و شهرت و اسم ورسم) است. اگر کسی این گونه خود را آزاد کرد تازه می‌تواند در راه دعوت و بندگی گام بردارد و مبلغ دین باشد. اما آنان که خود را برای خدا آزاد نکرده‌اند و هنوز بنده نام و نان و نشان هستند، نمی‌توانند مدعی مقام دعوت و تبلیغ و بندگی برای خدا باشند و خود را روحانی و عالم اسلامی بدانند.