خودشناسی مقدم بر خداشناسی است، انسان تا خود را نشناسد نمی‌تواند خدا را بشناسد. این سخن از جهات متعدد درست است نه از یک جهت. یک جهتش این است که (انسان) باید وضع دستگاه گیرنده فکری خود را بشناسد، باید خود را به ضعف و نقص و قصور بشناسد تا خدا را به کمال و قوت و لایتناهی (بودن) بشناسد.(1)
____________
1- بیست گفتار، شهید مطهری (ره)، ص 255