سیاهان همچنان منتظر عدالت نژادی در آمریکا(نگاه)
سیدمحمد امین‌آبادی
گزارش تحقیقی روزنامه «نیویورک‌تایمز»که طی روزهای اخیر منتشر شد نشان می‌دهد« افسران پلیس آمریکا طی ۵ سال گذشته بیش از
۴۰۰ شهروند این کشور را که نه سلاح گرم یا سرد در اختیار داشته‌اند و نه مظنون به انجام جرائم خشونت‌آمیز بوده‌اند هنگام ایست و بازرسی‌های راهنمایی و رانندگی کشته‌اند. با وجود این تنها پنج نفر از این افسران پلیس به دلیل ارتکاب چنین قتل‌هایی محکوم شده‌اند. در بسیاری از موارد توقف خودروها به دلیل تخلفات بسیار متداول مانند رد کردن چراغ قرمز صورت گرفته بود». بر اساس گزارش «نیویورک تایمز» میزان این قتل‌ها «برای رانندگان سیاه‌پوست با توجه به جمعیت آنها در جامعه بیشتر بوده است. علاوه بر این، تخلفاتی که رانندگان سیاه‌پوست بابت آنها متوقف شده‌اند جزئی‌تر و کم‌اهمیت‌تر بوده است». مطالعات در آمریکا نشان می‌دهد که سیاه‌پوستان آمریکایی همچنان بیش از هر گروه دیگری بر اثر خشونت پلیس جان خود را از دست می‌دهند و احتمال اینکه به دست پلیس کشته شوند، ۳.۵ برابر بیشتر از سفیدپوستان آمریکایی است. به نوشته «گاردین» در مجموع، «سیستم ملی آمار» آمریکا تقریباً ۶۰ درصد از تمام برخوردهای مرگبار پلیس با سیاه‌پوستان را نادرست طبقه‌بندی کرده است.
اما پرسشی که در این میان مطرح می‌باشد این است که چرا نژادپرستی علیه سیاهان در آمریکا متوقف نمی‌شود و چرا باید آنها همواره نگران برخورد خشن پلیس باشند؟ در میان ده‌ها پاسخ، شاید یکی این باشد که ترس از سیاهان یا نژادپرستی در جامعه آمریکا از همان آغاز نهادینه شده است. پلیسی که از یک سیاه‌پوست می‌ترسد و او را می‌کشد از کودکی در جامعه آمریکا یاد گرفته است که سیاهان با سفیدها فرق دارند. از کودکی در مدرسه یاد گرفته است که سیاهان با بقیه برابر نیستند. از بچگی می‌بیند که کودکان سیاه‌پوست سهم برابری از امکانات نظام آموزشی آمریکا با دانش‌آموزان سفیدپوست ندارند.
یکی از بخش‌هایی که در آمریکا به وضوح می‌توان تاثیرات نگاه نژادپرستانه را در آن مشاهده کرد؛ سیستم آموزشی این کشور است. تبعیض نژادی در نظام آموزشی آمریکا در حالی کاملاً مشهود و قابل لمس است که دیوان عالی این کشور در سال ۱۹۵۴ حکمی صادر کرد مبنی بر اینکه موضوع تفکیک نژادی در نظام آموزش و پرورش نقض بند ۱۴
قانون اساسی آمریکا به شمار می‌آید. مطالعات دانشگاه «استنفورد» نشان می‌دهد که «دانش‌آموزان سیاه‌پوست و اسپانیایی‌تبار در سیستم آموزشی آمریکا در مدارسی تحصیل می‌کنند که فاقد کمترین امکانات است». رویترز نیز در این باره می‌نویسد «نظام آموزشی دولتی آمریکا با تفکیک دانش‌آموزان، کودکان سیاه‌پوست و اسپانیایی‌تبار را در مدارسی که کمترین امکانات آموزشی را ارائه می‌دهند متمرکز کرده است و بخشی از دلیل اینکه در پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان شکاف بزرگی مشاهده می‌شود آن است که دانش‌آموزان اقلیت در مدارس فقیر (فاقد کمترین امکانات) متمرکز شده‌اند و این مدارس در واقع مدارسی هستند که به طور نظام‌مند فرصت‌های آموزشی پایین‌تری را ارائه می‌دهند.»
تاسف‌بار اینکه سیاه‌پوستان آمریکایی وقتی در کودکی از همسن و سال‌های سفیدپوست خود به لحاظ آموزشی عقب می‌افتند در جوانی و بزرگسالی نیز قادر نیستند مشاغل سطح بالا را تصاحب کنند. یکی از علل اصلی بالابودن آمار کرونا در بین سیاهان آمریکا نیز دقیقاً به این نکته برمی‌گردد. چرا که سیاهان به دلیل سطح پایین تحصیلات در مشاغل سطح پایین جامعه به کار گرفته می‌شوند و آنها با درآمدهای پایین از امکانات بهداشتی پایین‌تری نیز برخوردار هستند.
به نظر می‌رسد هیچ اراده‌ای در آمریکا برای مقابله و مبارزه با نژادپرستی ساختاری در بخش‌های گوناگون این کشور وجود ندارد. «مارتین لوترکینگ»، رهبر جنبش حقوق مدنی سیاهان آمریکا که سال‌ها در این کشور با نژادپرستی مبارزه کرد و در نهایت نیز بدون تحقق رویای خود در تحقق برابری نژادی به قتل رسید؛ در سخنرانی معروف خود تحت عنوان «رویایی دارم» در سال 1963 در این باره می‌گوید: «100 سال پیش اعلامیه آزادی بردگان در آمریکا امضا شد. امروز، یکصد سال از آن روز می‌گذرد، اما هنوز سیاه‌پوستان آزاد نیستند. پس از یکصد سال، با تاسف باید اذعان کنیم که زندگی سیاه‌پوستان هنوز هم اسیر بند و زنجیرهای تبعیض و جدایی نژادی است. پس از یکصد سال، در پهنه بیکران دریای رفاه مادی آمریکا، هنوز سیاه‌پوستان در جزیره دورافتاده فقر به سر می‌برند.»