وقتى كه رضا شاه را متفقين آمدند و از ايران خارج كردند، آن، قصه [ها] دارد، در [ميان‏] همه اين قصه‏ها [يكى اينكه‏] ... سه قوه بزرگ انگلستان، شوروى و آمريكا ... ريختند در مملكت ما، در زمان جنگ عمومى(جنگ جهانی دوم) از سه جا حمله آوردند به مملكت... خوب، اين يك مصيبتى بود كه به ملتى وارد شد كه اجانب وارد مملكتش شدند. اين هم با آن حال جنگ وارد شدند... به جای اينكه اين مملكت ما، ملت ما عزادار باشد، خدا مى‏داند كه خوشحال شد؛ براى اينكه رضا خان را بيرونش كرد. يك همچو «محبوبيتى» ايشان داشت!... مردم ايران يك همچو شاه دوستى [اى‏] داشتند كه سه تا مملكت، ارتش‌شان وارد شد به مملكت ما و قبضه كرد؛ مملكت ما را قطعه قطعه گرفتند، در عين حالى كه خطر بود، مردم خوشحالى مى‏كردند كه خوب شد اينها آمدند اين مردكه رفت! شرش را كندند بردندش.
صحیفه امام؛ ج4؛ ص111 و 112 | نوفل‌لوشاتو؛ 30 مهر 1357