فوتبال بزرگ ایران گرفتار آدم‌ها و افکار کوچک!
سرویس ورزشی-
چند روز قبل فوتبال ما یک فرصت مناسب را برای کسب یک افتخار بزرگ و روحیه بخش از دست داد ودلیل اصلی، بیش از آنکه قدرت وبرتری فنی وتاکتیکی حریف ویا ضعف وناتوانی فیزیکی و فنی نماینده فوتبال ایران(پرسپولیس) باشد، بی‌در وپیکری و بی‌صاحبی فوتبال ایران است. صحبت باخت در فینال باشگاه‌های آسیا نیست، ما سال‌هاست در آسیا در رقابت با کشورهای صاحب ورزش و فوتبال کم آورده وعقب مانده ایم. فوتبال ما سال‌هاست- خاصه در سه چهار سال اخیر- از فقدان مدیریت کارآمد و اهل، عذاب می‌کشد و آسیب می‌بیند. سال‌هاست فوتبال ما «بی‌صاحب» شده و به چنگال نا اهلان و آویزان‌ها و دلالیسم افسار گسیخته و شارلاتانیزم بزک کرده گرفتار آمده است. همواره انسان از برد نباید مغرور شود و از باخت، نومید و دلشکسته. درست آن است که راه عبرت و تعادل پیشه کند، به خدا توکل کند، کمر راست کند و با انگیزه و تلاش بیشتر به سوی آینده بهتر گام بردارد. آنچه اما در اینجا باعث نگرانی است این است که متاسفانه امروز ورزش ما- بیش از همیشه- گرفتار مدیریتی است که در عین بی‌تخصصی و عدم شناخت نسبت به ورزش، بدون توجه به نصایح و هشدارها ونظرات کارشناسان و اهل فن و... عقل کل مآبانه با ورزش و به ویژه رشته‌هایی مثل فوتبال برخورد می‌کند و حتی حاضر نیست از اتفاقات و ناکامی‌ها درس عبرت بگیرد و دست از خودخواهی و خیره سری بردارد و راه منطق و اعتدال در پیش بگیرد. خوب، وقتی چنین است باید هم نسبت به آینده و وقوع ناکامی‌ها و باخت‌های مشابه نگران باشیم. آینده‌ای که خیلی از این آقایانی که امروز ناسزاوارانه بر صندلی‌های مدیریتی ورزش و ریاست فوتبال تکیه زده‌اند،نگران آن نیستند آنان از ورزش بیرون رانده شده و بساطشان را جایی دیگر پهن کرده‌اند اما کماکان ورزش و اهالی ورزش باید تاوان خرابکاری‌های آنها را بپردازند و پیامدهای خودکامگی‌ها و
عقل‌کل بازی‌های شان را در ورزش تحمل کنند. بارها نوشته وتاکید کرده‌ایم(و در یک سال اخیر بیشتر) که ورزش ایران و علی‌الخصوص رشته‌های پرسروصدا و جذاب و دارای پول بی‌حساب بدجوری گرفتار مدیران نااهل و فاقد صلاحیت شده است و تا بساط این عوضی آمده‌ها در ورزش و فوتبال جمع و دست آنها از مناصب حساس ورزش کوتاه نشود ناکامی‌ها در ورزش تداوم خواهد یافت و اگر هم موفقیتی مقطعی به دست بیاید باید طبق معمول آن را به حساب توانایی‌های ذاتی وغیرت و انگیزه شخصی و تیمی و بالاخره مدد قرعه خوب و روی کردن شانس و اقبال بگذاریم و... خلاصه چیزی که مسلم است عامل مدیریت دلسوزانه و برنامه‌ریزی مدبرانه در چهره بستن آن پیروزی و توفیق کوچکترین نقشی ندارد.