حجره‌نشین مدرسه علمیه آیت‌الله یثربی که عشق به علوم و معارف، او را به حوزه کشاند و بر سر سفره اهل بیت(ع) نشاند، تنها روزهای جمعه به خانه می‌آمد و به همین منوال در مدت پنج سال تحصیل موفق به اتمام سطح یک یعنی اتمام لمعتین گردید. دفترچه خاطرات و محاسباتش را که می‌نگری،‌گلواژه‌هایی از او می‌یابی که نشان می‌دهد نماز شبش ترک نمی‌شد و برای همه الگو و اسوه بود. او خوب درس می‌خواند، خوب می‌فهمید و خوب هم عمل می‌کرد. شبی یکی از دوستان شهیدش در خواب به او می‌گوید: «حسین ما نامت را در آنجا ثبت کرده‌ایم.» «حسین حمیدیان» راهی را در زمان خود برگزید که اولیای خدا حسرت لحظه‌هایی از آن ایام را داشتند؛ یعنی مجاهدت در سنگرهای خاکی و مشاهدت چهره‌های افلاکی! او در هر قدمی از بیابان معرفت قدحی می‌نوشید تا شهادت را بر او ارزانی داشتند «طوبی لهم و حسن مآب». او اولویت اعزام را در جانب غرب دید و به سنندج اعزام شد. روزها به پاسداری و شب‌ها به بیان احکام و عقاید می‌پرداخت و بعد هم در کمین دشمنان زبون می‌نشست. مدت یک ماه در پادگان سنندج خدمت کرد تا در اثر درگیری در همان پادگان به شدت مجروح شد و سپس به شهادت رسید.طلبه بسیجی شهید «حسین حمیدیان»، سال 1341 در کاشان متولد شد و در 1362/1/30 در سنندج به شهادت رسید.