آفتاب یزد در سرمقاله خود نوشت: این روزها حسن روحانی که شیفتگی خاصی به تزریق و تحمیل به زعم خود «امید» به مردم دارد، از انواع گشایش‌ها، پیروزی‌ها و خشنودی برای ملت سخن می‌سراید که هزار البته ما هم و همچنین ملت میهن دوست ایران بخیل نیستیم! اما جناب  رئیس‌جمهوری که به درستی توهم ترامپ در کاربرد مکانیسم ماشه را علیه کشورمان شکست خورده دانسته؛ ای کاش امروز صادقانه به این هم اشاره می‌کرد دولت بیش از هر رفتار خصمانه خارجی با بی‌تدبیری در زمینه مسکن به مانند بسیاری از عرصه‌ها به اعتماد ملی آسیب وارد کرده است!؟ دولت مدعی «تدبیر و امید» در کجای حوزه اقتصادی توانسته فارغ از بازی با کلمات و نوای جملات آهنگین و مهیج در وصف انواع پیروزی‌ها، یک گره از میلیون‌ها جوان بیکار، نیمی از مردم مستأصل در اجاره‌نشینی بدون تحقیر یا حتی خرید ملکی در اندازه 25 متری، اشتغال‌زایی آبرومند برای میلیون‌ها بیکار محض و میلیون‌ها شاغل در مشاغل کاذب را باز کند تا بعد از آن دم از ایجاد امید و اتخاذ تدبیر بزند.
آیا دولتمردان ما در واپسین سال صدارت با وجدان آسوده خواهند خوابید که توانسته‌اند از حقوق بدیهی جوانان این کشور دفاع کنند و منت کارهایی را نیز که با تأمین وجوه صندوق توسعه ملی و اخذ دستور ویژه رهبری نظام پیش برده شده است، (آنچه بصورت بدیهی باید هم با این وجوه محقق و حاصل می‌شد) را به عنوان «هنر دولت» به افکار عمومی عرضه نکنند!؟ آیا به واقع دولت نمی‌داند در وزارتخانه‌های او چه می‌گذرد!؟ در همین یک قلم مسئله مسکن (و نه سایر حقوق شهروندی) چه کار قابل ذکری جز ادعاهای پرطمطراق- اما بی‌حاصل- داشته که برای هیچ شهروندی باورپذیر نیست؟
البته که دولت تا امروز هنوز نتوانسته ادعا کند مسئله مسکن را حل کرده و شخص رئیس‌جمهوری هم از بابت آن ابراز شرمندگی کرده است؛ اما کیست که امروز میلیون‌ها جوان را از صمیم قلب و بصورت پایدار امیدوار به تشکیل زندگی سازد. نه با «شعار درمانی» تکراری و کلیشه‌ای شده؟!
به واقع کیست که بعد از پایان کار دولت در تابستان 1400 خورشیدی، پاسخ وعده‌های روی زمین مانده امروز را به مردم دهد!؟