او در حالی که بیشترین دفاعیات را از عملکرد دولت روحانی داشته، حالا ضمن مغالطه می‌نویسد: حق با آدام اسمیت بود. حکایت میلیاردها تومان که به جناب ویلموتس پرداخت گردیده، شده حکایت «کی بود، کی بود،من نبودم». جالبه که مسئولین جملگی هم دارند یکدیگر را تهدید به رسیدگی، شکایت و اعلام جرم علیه یکدیگر می‌نمایند. وزیر ورزش، فدراسیون را مقصر می‌دانند؛ فدراسیون، مسئولین باشگاههای فوتبال را مقصر میدانند؛ باشگاهها، فیفا را مقصر می‌دانند؛ جناب تاج، رئیس‌فدراسیون فوتبال، فیفا و احکام ظالمانه آن را مقصر می‌دانند؛ بیست و سی، ضعف وزارت ورزش و مسئولین دولت روحانی را مقصر می‌داند؛ رسانه‌های اصولگرا، بی‌اخلاقی ویلموتس و اروپایی‌ها را مقصر می‌دانند؛ مدعی‌العموم ممکن است عنقریب همه را احضار کند؛ و این داستان همچنان ادامه دارد.
(اما) هیچیک از متهمین ضرر و زیان میلیاردی مقصر نیستند. نه سلطانی‌فر، نه تاج، نه فدراسیون فوتبال، نه فیفا، نه ویلموتس، نه مسئولین حقوقی که قرارداد با ویلموتس را تنظیم کرده‌اند و نه هیچ فرد یا نهاد دیگری. مقصر اصلی را مرحوم آدام اسمیت دویست سال پیش نام برده بود. ایشان می‌گویند «دولت تاجر خوبی نیست». و مدیریت دولتی بر ورزش در ایران ظرف چهل سال گذشته نشان داد که نه تنها «دولت تاجر خوبی نیست» بلکه، در اداره امور غیر اقتصادی از جمله ورزش هم ناکام و ناتوان است. بماند موارد فساد که در نتیجه مدیریت دولتی ورزش ایران بالاخص فوتبال را آغشته کرده است.
این مدل فرار به جلو در حالی است که امثال آقای زیباکلام به واسطه تمجید و ستایش چشم آبی‌های غربی و تحقیر داشته‌های ملی، جزو متهمان اعتماد بلاوجه به بیگانگان هستند؛ چه در ماجرای برجام، چه در قرارداد ویلموتس و چه در قرارداد توتال و استات اویل و کرسنت.
از طرف دیگر معلوم نیست آقای زیباکلام با این همه فرزانگی درباره دولت، چرا با جان و دل از عملکرد غلط دولت‌های خاتمی و روحانی دفاع کرده است؟
طبیعتا وقتی یک کشور می‌پذیرد تیم ملی خود را به مربی خارجی بسپارد پای دولت و وزارت ورزش به میان می‌آید؛ اما آنچه سؤال برانگیز‌تر است، این است که چرا غربگرایان هر وقت سر کار می‌آیند، مرتکب انعقاد قراردادهایی می‌شوند که انباشته از کلاهبرداری و خسارت است؟ مثلا آقای زیباکلام از متن پر خلل و فرج برجام خبر نداشت که آن را بزک می‌کرد؟ یا ماموریت داشت به سبک میرزا ملکم‌ها، خسارت‌ها را خدمت جلوه دهد؟!