نشنال اینترست نوشت: زرادخانه موشکی ایران کاملا چشمگیر بوده و برگرفته از درس‌هایی است که در جنگ ایران- عراق به دست آمده است. در آن جنگ، ایران آموخت که برخورداری از یک سیستم قوی دفاعی(تعداد زیادی از انواع موشک‌ها)، ساده‌تر و ارزان‌تر از یک سیستم تهاجمی مانند هواپیما است. زیرا این تجهیزات گران بوده، هزینه زیاد نگهداری دارد و با تلفات انسانی همراه است.
موشک‌ها، ابزار دفاعی اساسی است. از آنها می‌توان برای قدرت‌نمایی استفاده کرد و برای بازدارندگی بهره گرفت، به ویژه بر فراز تنگه هرمز و خلیج فارس. مجموعه موشکی ایران، یکی از متنوع‌ترین قدرت‌های موشکی در خاورمیانه است. ایران هزاران فروند موشک‌های میان‌برد، و کوتاه‌برد در اختیار دارد که می‌تواند با آنها مناطقی دوردست را هدف قرار دهد. چند نمونه از طرح‌های بسیار موفق موشکی ایران عبارت است از؛ فاتح 110 که برنامه تولید آن در اواسط دهه 1990 شروع شد. آزمایش این موشک‌ها در اواخر دهه 1990 و اوایل 2000 آغاز شد، و تولید انبوه دوره‌ای آن نیز حدود سال 2003 کلید خورد. برد این موشک حدود 210 کیلومتر است و ایران می‌گوید قادر است در هر زمان تولید انبوه این موشک را آغاز کند. همچنین شایع شده حزب‌الله لبنان تعدادی از موشک‌های فاتح 110 در اختیار دارد که ایران آنها را تامین کرده است.
موشک دیگر شهاب «1» است که از سوخت مایع استفاده می‌کند و برد آن حدود 330 کیلومتر است. فکر تولید موشک شهاب-1 ابتدا در جنگ ایران و عراق در دهه 1980 شکل گرفت. ایران در آن زمان به چیزی نیاز داشت تا برد بیشتری نسبت به آتش توپخانه داشته باشد؛ و در عین حال مایل نبود در خصوص ناوگان ضد هوایی خود خطرپذیری کند.
امروز ایران انواع و اقسام موشک شهاب-1 در اختیار دارد؛ که از برد، خرج انفجاری و همچنین دقت متنوع برخوردار هستند.
اما موشک‌های سجیل، در میان قوی‌ترین موشک‌های ایران است که 2 هزار کیلومتر برد دارد. این موشک‌ها دارای کلاهک‌هایی با برد 500 تا 1000 کیلومتر هستند.
یکی از مزایای موشک سجیل، شکل سوخت آن است که در مرحله پرتاب، به جای سوخت مایع، از سوخت جامد بهره می‌گیرد. برتری این سوخت به دیگر سوخت‌ها، در قدرت و سرعت بیشتر استقرار موشک است. برخلاف موشک‌های سوخت مایع که برای پرتاب، به آمادگی و شرایط بسیار خاص نیازمندند، این موشک‌ها چنین ملزوماتی ندارند.