تالیف: کامران غضنفری
در حالی که در تاریخ 4 اردیبهشت 58، سفارت آمریکا مجددا به دولت ایران تعهد می‌دهد که در امور داخلی ایران دخالت نخواهد کرد، اما در سند «سری» مورخ 5 اردیبهشت 1358 سفارت آمریکا، چنین آمده است: «گذشته از احتمال حوادث ناگهانی مانند سوءقصد به رهبران ایران، گروه‌ها ممکن است تا آغاز نبرد مسلحانه برای کسب قدرت، دو ماه فرصت داشته باشند».14
این سند نشان‌دهنده ارتباط سفارت آمریکا با گروه‌های مسلحی است که قصد مبارزه مسلحانه با نظام جمهوری اسلامی ایران را داشته‌اند.
برای پیاده کردن سناریوهای فوق‌الذکر، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، آمریکا به حمایت پنهانی از گروه‌های تجزیه‌طلب می‌پردازد. در آن زمان برژینسکی مشاور امنیت ملی رئیس‌جمهور آمریکا، در نامه‌ای خطاب به سایروس ونس وزیر خارجه آمریکا، نوشت:
«باتوجه به قابل پیش‌بینی نبودن حوادث و تحولات آینده ایران، الزاما مهم است که آمریکا با تمامی رهبران سازمان‌ها و گرایش‌های سیاسی، بدون استثناء از جمله اقلیت‌های مذهبی یا نژادی و گروه‌های افراطی که قادرند مقاومت مسلحانه علیه رژیم خمینی را تحریک کنند، تماس‌هایی برقرار نماید».15
باتوجه به راهبرد ارائه شده توسط برژینسکی، در همان ماه‌های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی، گزارش‌های متعددی از برخی زمینه‌سازی‌ها برای تشدید اختلافات قومی- مذهبی و ناامن‌سازی در منطقه بلوچستان منعکس شده بود که با هدف تشدید تضاد بین حکومت و مردم، تجزیه‌طلبی و اعمال فشار بر حکومت انقلابی توسط برخی گروه‌های چپ‌گرا، برخی خوانین و اشرار و برخی مولوی‌های وابسته در منطقه با حمایت برخی کشورهای خارجی انجام می‌شد.16
برخی خبرها نیز از تلاش مقامات کشورهای خارجی از جمله آمریکا برای تشدید ناآرامی‌ها در منطقه حکایت می‌کرد که به دنبال آن اقدامات برخی عناصر مرتبط با رژیم سابق و برخی گروه‌های قوم‌گرا در منطقه تشدید شد. در این ارتباط در تاریخ 7 خرداد1358، هفته‌نامه الکفاح العربی چاپ لبنان نوشت:
بین مقامات مسئول آمریکا و رهبران بلوچ ملاقاتی صورت گرفته است. در این زمینه نام «میسارد» دبیر اول سفارت آمریکا در اسلام‌آباد برده می‌شود که از مناطق بلوچ‌نشین ایران و پاکستان دیدن کرده است. به احتمال قوی این ملاقات‌ها در چارچوب نقشه آمریکا مبنی بر تأسیس کشور مستقل بلوچستان انجام می‌شود.17
در همین زمان، رئیس شهربانی جمهوری اسلامی نیز طی نامه‌ای به تاریخ 19 خرداد 1358، به نخست‌وزیر گزارش داد که ارتشبد اویسی فرمانده سابق ژاندارمری کل کشور در زمان شاه، در استان سیستان‌وبلوچستان اقدام به اجیر کردن افراد خرابکار کرده است. 18
آمریکا در این شرایط برای راه‌اندازی یک جنگ داخلی گسترده در ایران، از همه توان دستگاه‌های جاسوسی خود استفاده می‌کرد. در سندی که از یکی از پایگاه‌های جاسوسی آمریکا در ایران (در شهر اصفهان) کشف شده بود، یکی از افسران اطلاعاتی «سیا» در تاریخ نوزدهم ژوئن 1979 (29 خرداد 1358) اظهار می‌داشت:
«تمام بذرهای یک جنگ داخلی در ایران کاشته شده است. ما تسلیحات زیادی در ایران داریم. گروه‌های زیادی در ایران همه آماده جنگ هستند. ما در آستانه موفقیت و پیروزی هستیم.»19
این سند حاکی از آن بود که آمریکا گروه‌های ضد انقلاب گوناگونی را در نقاط مختلف ایران مسلح کرده تا برای راه‌اندازی یک جنگ داخلی گسترده، از آنها استفاده کند.
«مایلز کاپلند» در جنگ دوم جهانی با ژنرال «دونوان» در دستگاه امنیتی ارتش آمریکا همکاری کرده و در تدارک کودتای 28 مرداد 1332 نیز با «کرمیت روزولت» همکاری کرده بود، او در اوایل سال 1979 (1358)، به عنوان عضو گروهی از مشاوران بین‌المللی برای دیدادر از مناطق عشایری و بررسی امکان شورش آنها، به ایران سفر کرد. اعضای این گروه دارای نام‌های مستعار «سافورد»، «ویزال»، «ماسترسون» و «استفان‌مید» بودند.20
مرتضی رضایی فرمانده وقت سپاه در سال 1359، طی مصاحبه‌ای در مورد برخی از وقایع سال 58 می‌گوید:
«سرهنگ بنی‌عامری- از عناصر اصلی کودتاچی- در خرداد ماه 1358 از آتن با افراد داخلی عضو شبکه کودتا تماس می‌گیرد و می‌گوید آمریکایی‌ها موافقت کرده‌اند تا از ما پشتیبانی کنند.»21
در همین ارتباط، رادیو مسکو طی گفتاری در تاریخ 4 تیر1358، اعلام داشت که شاه در کار تدارک کودتایی در ایران است و 150 تن از افسران ارتش شاهنشاهی با وی همکاری می‌کنند و مخارج عملیات را مصر و اسرائیل به عهده گرفته‌اند.22
چندی بعد تشکیلات وسیعی در ارتش ایران دستگیر شدند که اقدامات خود را برای انجام کودتا به مرحله پایانی رسانده بودند. اعضای این گروه با شنیدن برنامه‌ها و پیام‌های مشخصی از بخش فارسی رادیو آمریکا، اطمینان یافته بودند که دولت ایالات متحده از اقدامات آنها حمایت می‌کند. 23
«حزب دموکرات کردستان ایران» نیز که برای تجزیه کردستان از ایران دست به فعالیت زده بود، در همان نخستین ماه‌های فعالیت خود، در اوایل تابستان 1358 میلیون‌ها دلار کمک از پیمان ناتو- به سرکردگی آمریکا- دریافت کرد و همزمان با گروهک «پیکار»، نخستین جریانی بود که وارد مبارزه مسلحانه با نظام نوپای جمهوری اسلامی شد و به سرعت به اخذ مبالغ کلان پول و مقادیر زیادی اسلحه از رژیم صدام موفق گردید.24
منابع در دفتر روزنامه موجود است