گسترش فسق، فجور و تباهی در هر جامعه‌ای، علاوه بر دشواری حیات اجتماعی، عذاب الهی را نیز به دنبال دارد. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «به سبب آنچه دست‌های مردم فراهم آورده، فساد در خشکی و دریا نمایان شده است، تا سزای بعضی از آنچه را عمل کرده‌اند، به آنان بچشاند،‌ باشد که بازگردند» (1) همچنین در آیه  دیگر می‌فرماید: «و چه بسیار شهرها که از فرمان پروردگار خود و پیامبرانش سرپیچیدند و از آنها حسابی سخت کشیدیم و آنان را به عذابی بس زشت عذاب کردیم، تا کیفر زشت عمل خود را چشیدند، و پایان کارشان زیان بود. خدا برای آنان عذابی سخت آماده کرده است. پس ای خردمندانی که ایمان آورده‌اید! از خدا بترسید» (2)
گفتنی است فسق و فجور، تباهی و فساد، معطوف به یک عرصه و منحصر به یک موضوع نیست،‌ بلکه برقراری روابط ستمگرانه یکی از مظاهر روشن فساد است. امام علی(ع) به مالک اشتر می‌فرماید: «هیچ چیز همانند ظلم، نعمت خدا را سلب و دگرگون نمی‌سازد، و نقمت و عذاب الهی را سرعت نمی‌بخشد»(3) چنانکه روابط ناصحیح اقتصادی همچون: کم‌فروشی،‌و کاستن از حقوق مردم مصداق دیگر فساد است. «شما را از جانب پروردگارتان برهانی روشن آمده است. پس پیمانه و ترازو را تمام دهید، و اموال مردم را کم ندهید، و در زمین پس از اصلاح آن فساد نکنید. این رهنمودها اگر مومنید برای شما بهتر است» (4)
____________
1- روم- 41
2- طلاق-8 تا 10
3- نهج‌البلاغه- نامه 53
4- اعراف- 85