می‌گویند در ایامی ‌که شیخ بهایی(ره) برای زیارت حرم امیرالمومنین علی(ع) به نجف ‌اشرف وارد شد، روزی در درس ملاّ احمد مقدس اردبیلی حاضر شد. وی دید که مقدس اردبیلی به دلیل تواضع به‌گونه‌ای در میان شاگردان نشسته است که، کسی بین استاد و شاگرد فرق نمی‌گذارد و صدر مجلس از وجود ایشان خالی است.
شیخ بهایی از این همه تواضع و شکسته‌نفسی در شگفت شد. با اصرار و خواهش، استاد را در صدر مجلس نشاند. در این اثنا شنیدند کسی با صدای بلند، این آیه شریفه را می‌خواند: «تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَهًْ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ؛ این سرای آخرت را (تنها) برای کسانی قرار می‌دهیم که اراده برتری‌جویی در زمین و فساد را ندارند و عاقبت نیک برای پرهیزکاران است.» (قصص/83) پس از پایان این آیه، هرچه گشتند، شخص گوینده را نیافتند. از شنیدن آیه، لرزه بر اندام مقدس اردبیلی افتاد و رنگش متغیر شد.‌گریه‌کنان و با ناراحتی برخاست و دوباره در میان شاگردان خود نشست و به درس و بحث مشغول شد. 
* وقایع‌الایام، خیام، به نقل از تأثیر قرآن در جسم و جان، ص 302.