هر روز صبح که نگاهم به گنبد و بارگاه کبرایی حرم می‌افتد سلام می‌دهم. من معتقدم هیچ سلامی بی‌پاسخ نمی‌ماند و روزی پاسخ آن را خواهم گرفت. آن روز که روز جزا  فرا می‌رسد و وارد صحرای محشر می‌شوم و به شفاعت بانوی حرم بیش از هر چیز دیگر نیازمندم.
این اقبال مردم شهر ماست که در سایه‌سار این حرم زندگی کرامت‌مندانه دارند.
بانوی حرم، بانوی آب و آئینه است که شمع وجودش هستی‌بخش حیات معنوی ماست. قم به برکت وجود او عاشق آل‌محمد(ص) و حرم اهل‌البیت شده است و حوزه علمیه، پایگاه عظیم جهان اسلام با نفس او نفس می‌زند و انقلاب اسلامی جان گرفت و شجره آن تنومند شد.
بانوی حرم، همان فاطمه ثانی است که با آمدنش غریو شادی و هلهله‌ای برپا که حضرت رضا(ع) صاحب خواهری شد.
بانوی حرم، ماه تابانی است که لحظه‌ای از خورشید فروزان امامت فاصله نگرفت و از دریای علوم پدر و برادر بهره فراوان برد.
بانوی حرم، فاطمه معصومه(س) است که ده‌ها سال از تولد او امام صادق(ع) با الهام غیبی از شخصیت و عظمت برجسته او سخن به میان آورده است.
بانوی حرم شفیعه روز جزاست همو که در دوران زندانی بودن پدر مدافع  حریم امامت و ولایت می‌شود.
بانوی حرم، همچون حضرت زینب(س)  اسوه صبر و بردباری است. سال‌های کودکی را در فراق پدر که زندانی می‌شود، سپری و در ده سالگی غبار یتیمی را بر شانه‌های خود احساس می‌کند. او چند سال با چه رنج و مشقت‌های فراوانی در اوج خفقان حکومت هارون دست و پنجه نرم می‌کند.
بانوی حرم، سال‌ها بعد در فراق برادر  که یک سالی او را ندیده است دلتنگ و طاقتش طاق می‌شود و عزم دیدار برادر می‌کند و افسوس که کاروان همراهان حضرتش در ساوه مورد هجمه قرار می‌گیرد و برادر و برادرزادگان او به شهادت می‌رسند و حضرت دچار بیماری و راهی قم می‌شود و هفده روز در این شهر در بستر بیماری می‌ماند و در حسرت دیدار برادر به دیار باقی می‌شتابد.
مزار بانوی حرم، نگین زیبای شهر ما آرامش جان ماست و به جسم خسته ما روح و ریحان می‌دهد.
محمد خامه‌یار