احمدبن اسحاق گوید: بر امام حسن عسکری(ع) وارد شدم و می‌خواستم از امام بعد از او سوال کنم. امام(ع) قبل از سؤال من فرمود: ای احمدبن اسحاق! خداوند زمین را از زمان خلقت آدم تا روز قیامت از وجود حجت خالی نمی‌گذارد و به وسیله اوست که بلا را از اهل زمین دور می‌گرداند، باران می‌بارد و برکات زمین ظاهر می‌شود.
عرض کردم: یا ابن رسول‌الله: امام بعد از شما کیست؟
امام(ع) با عجله برخاست و داخل اتاق دیگر شد و در حالی که بچه سه ساله‌ای که همانند ماه شب چهاردهم زیبا بود را بر دوش داشت بازگشت و فرمود: ای احمد اگر نزد خداوند و ما دارای ارزش و مقامی نبودی فرزندم را به تو نشان نمی‌دادم، او هم نام رسول‌الله(ص) است که زمین را پر از قسط و عدل می‌کند همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده است.
ای احمد! مثل او در این امت مثل حضرت خضر و ذوالقرنین است. به خدا قسمت غیبتی می‌کند که هرکس جز آن که خداوند او را بر امامتش ثابت و استوار نگاه داشته است و توفیق دعا برای تعجیل در فرج او داده است از اعتقاد به او منحرف می‌گردد.
عرض کردم: مولای من! آیا نشانه‌هایی دارد که قلبم به آن مطمئن شود؟
در این هنگام کودک سه ساله با زبان فصیح عربی گفت: انا بقیهًْ‌الله فی ارضه و المنتقم من اعدائه.
من بقیهًْ‌الله در زمین و انتقام‌‌گیرنده از دشمنان خدا هستم.
احمدبن اسحاق گوید: من در حالی که بسیار خوشحال بودم از محضر امام(ع) خارج شدم و روز بعد خدمت او رسیدم و عرض کردم: از لطفی که دیروز به من کردید بسیار مسرور شدم، اما بفرمائید سنتی از خضر و ذوالقرنین در او چیست؟ امام(ع) فرمود: طولانی شدن غیبت اوست.
عرض کردم: یا ابن رسول‌الله غیبت او طولانی می‌شود؟
فرمود: قسم به پروردگارم اکثر معتقدین به او از امامتش برمی‌گردند و کسی جز آنکه در عهد ولایت ما پا برجاست و ایمان در قلب او نوشته شده است و با روح الهی تأیید شده است ثابت قدم نمی‌ماند.
ای احمد! آنچه به تو گفتم سری از اسرار الهی است، از دیگران مخفی بدار و از شکرگزاران باش که با ما در علیین بهشت خواهی بود (1)
____________
1- محجهًْ‌البیضاء، ج 4، ص 339