حسین باستانی بولتن‌نویس دفتر ریاست جمهوری در دولت خاتمی که سال‌هاست به بی‌بی‌سی پیوسته، در تحلیلی می‌نویسد: گویا حسن روحانی به تنظیمات اولیه خود بازگشته است. او در واکنش به اعتراضات خیابانی اخیر گفت که مردم فریب «تلاش سرویس‌های بیگانه و تروریستی» را نمی‌خورند. به گفته او اگر چه «آشوبگران» کم‌تعداد بودند اما «سازمان‌یافته، برنامه‌ریزی شده و مسلح بودند که کاملاً بر اساس برنامه طراحی شده از سوی ارتجاع منطقه، صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها اقدام کردند.»
او در 26 آبان، حتی «ایجادکنندگان راه‌بندان» را در کنار استفاده‌کنندگان از «سلاح سرد و قمه» مستوجب برخورد قوه قضاییه دانسته و هشدار داده بود که در صورت ایجاد راهبندان «خوشبختانه آن‌قدر سیستم مانیتور و دوربین داریم که خودرو، پلاک آن و راننده مشخص می‌شود».
حسن روحانی 20 سال پیش، سخنران مراسم 23 تیر در واکنش به اعتراضات تیرماه 1378 بود و با توصیف معترضان به عنوان «اوباش» وعده برخورد «قاطع» حکومت با آنها را داد، برخوردی که بعدها صورت گرفت. آقای روحانی از قضا درست 19 سال پیش از آن، در 23 تیرماه 1359 هم در نطقی خواستار «دار زدن» نظامیان متهم به دست داشتن در کودتای نوژه در مراسم نماز جمعه شده بود.
با وجود این، او در زمان انتخابات ریاست جمهوری، به حمایت سرسختانه از حقوق شهروندی پرداخت و با اشاره به دست داشتن ابراهیم رئیسی در اعدام‌های دهه 1360، از کسانی انتقاد کرد که «در طول 38 سال فقط اعدام و زندان بلد بودند». اظهاراتی از این قبیل، در میان بسیاری از رأی‌دهندگان این تصور را ایجاد کرد که تجدیدنظری در دیدگاه‌های دهه‌های 60 و 70 آقای روحانی ایجاد شده است.
با توجه به موضع‌گیری‌های اخیر اما به نظر می‌رسد که حتی اگر رئیس‌جمهور، در مقاطعی در مورد تغییر دادن مسیر گذشته خود مردد شده باشد، این تردید به تدریج منتفی شده است.
به بیان ساده‌تر، شاید اغراق‌آمیز نباشد اگر با استفاده از ادبیات حوزه انفورماتیک، گفته شود حسن روحانی آبان 98، به دهه هفتاد بازگشته است.
جانبداری تحلیلگر فراری عضو حزب منحله مشارکت از اوباش آشوبگر در حالی است که این گروه، ظرف چند روز آشوب‌افکنی، اقدام به قتل و غارت و جنایت و ایراد خسارت به اموال خصوصی و عمومی کردند و حتی از جنایت علیه شهروندان و رانندگان ماشین آتش‌نشانی و کسبه و... هم دریغ نکردند.