براساس آمارهای صندوق بینالمللی پول
ایران پنجمین کشور پر تورم جهان شد
صندوق بینالمللی پول طی گزارشی اعلام کرده نرخ تورم ایران به 35 درصد افزایش یافته و جایگاه پنجم پر تورمترین کشور دنیا را در سال 2019 به خود اختصاص داده است.
به گزارش خبرگزاری فارس، جدیدترین آمار صندوق بینالمللی نشان میدهد نرخ تورم ایران در سال 2019 به 35.6 درصد افزایش یافته است. بر اساس این گزارش، نرخ تورم ایران در سال 2018 میلادی 30.48 درصد برآورد شده بود که حاکی از افزایش پنج درصدی تورم در سال جاری میباشد.
رتبه ایران به لحاظ تورم در سال 2018، ششم، در سال 2017 و 2016، بیست و دوم بوده است. در سال 2019 هم در جایگاه پنجم پرتورمترین کشورها قرار دارد. هرچه رتبه در این گزارش بیشتر باشد نشاندهنده تورم کمتر است و پرتورمترین کشور در جایگاه نخست قرار دارد.
این در حالی است که رئیسجمهور در جدیدترین نشست خبری خود گفته بود: «از اردیبهشت سال ۹۸ شاخصهای ما درستتر شدند. تورم نقطه به نقطه ما از ۵۲ درصد به ۳۴ درصد رسیده است. بنابراین طی این چند ماه تورم نقطه به نقطه ما کاهش پیدا کرده است. پیشبینیهای ما این است که تا پایان سال روند کاهشی خود را طی میکند.»
گفتنی است، ونزوئلا با 200 هزار درصد تورم در رتبه نخست قرار گرفته است، زامبیا با 161.8 درصد و آرژانیتن با 54.4 درصد در جایگاههای دوم و سوم قرار دارند. پس از آن سودان با 50.4 درصد و ایران با 35.6 درصد در جایگاه چهارم و پنجم قرار گرفتهاند.
از دیگر کشورهای با تورم بالا میتوان به مصر با 13.8 درصد، سودان جنوبی با 24.4 درصد، ترکیه با 15.6 درصد، ترکمنستان با 13.4 درصد، یمن و ازبکستان با 14.7 درصد تورم اشاره کرد.
این نهاد بینالمللی نرخ بیکاری ایران در سال 2019 را 16.78 درصد و در سال 2018 را 14.48 درصد عنوان کرده است. درحالی که پیشبینی این نهاد برای نرخ بیکاری در سال 2018 در گزارش قبلی آن 12.8 درصد عنوان شده بود.
نرخ بیکاری برای سال 2017 نیز 12 درصد برآورد شده بود. به عبارتی، پیشبینی صندوق از بیکاری ایران طی سه سال گذشته روند صعودی طی کرده و به سمت نقطه نامناسبی حرکت میکند؛ چراکه ارقامی مانند 16 درصد و 17 درصد برای بیکاری رقمهای بالایی محسوب میشوند.
در این زمینه، کرمعلی قندالی رئیسسازمان امور عشایر کشور در گفتوگو با خبرگزاری تسنیم اظهار داشت: «میزان بیکاری در جامعه عشایری تنها چهار درصد است که آن نیز مربوط به افراد تحصیل کرده است که شغلی متناسب با تحصیلات خود در جوامع عشایری نیافتهاند.»