بر اساس آموزه‌های اسلام، از زمانی که قیامت بر پا می‌شود تا زمانی که شخص وارد بهشت یا دوزخ می‌شود، پنجاه هزار سال طول می‌کشد که هر هزار سال آن به عنوان یک میقات مطرح است. در هر میقاتی به پرونده‌ای رسیدگی می‌شود.
اگر این پنجاه هزار سال را بر اساس سال‌های اخروی در نظر بگیریم، به نظر می‌رسد حدود 18 میلیارد سال طول بکشد؛ زیرا از نظر قرآن، هر روز قیامتی، معادل هزار سال زمینی است؛ خدا می‌فرماید: وَیَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ یُخْلِفَ‌اللهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ یَوْمًا عِنْدَ رَبِّکَ کَأَلْفِ سَنَهًْ مِمَّا تَعُدُّونَ؛ و از تو با شتاب تقاضاى عذاب مى‌کنند با آنکه هرگز خدا وعده‏‌اش را خلاف نمى‌کند و در حقیقت‏ یک روز [از قیامت] نزد پروردگارت مانند هزار سال است از آنچه مى‌‏شمرید. (حج، آیه 47)
باید توجه داشت که از نظر قرآن، عروج هر امری از زمین به آسمان نیز همین میزان سال دنیوی و زمینی است(سجده، آیه 5)، هر چند که عروج روح و ملائکه از زمین تا آسمان هفتم که امر از آنجا می‌آید، هر روزش برابر با پنجاه هزار سال دنیوی است: تَعْرُجُ الْمَلَائِکَهًْ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَهًْ؛ فرشتگان و روح در روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مى‌روند. (معارج، آیه 4)
به هر حال، انسان در قیامت در مواقیت پنجاه گانه باید به یک معنا پنجاه هزار سال و به یک معنا حدود 18 میلیارد سال صبر کند؛ اما همین میزان برای مومن با طی الارض چنان برداشته می‌شود که از سرعت نور بیشتر است به گونه‌ای که اصلا به حساب نمی‌آید؛ زیرا در روایت است که پس از نزول این آیه مسلمانان به پیامبر(ص) عرض کردند: «‌مَا اَطْوَلَ هَذَا الْیَوْمَ؛این روز، چه روز طولانی است!»، که یک روزش برابر با پنجاه هزار سال اخروی است! حضرت(ص) فرمود: وَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ اِنَّهُ لَیُخَفَّفُ عَلَی الْمُؤْمِنِ حَتَّی یَکُونَ اَخَفَّ عَلَیْهِ مِنْ صَلَاهًْ مَکْتُوبَهًْ یُصَلِّیهَا فِی الدُّنْیَا؛ سوگند به خدایی که نفس محمد به دست اوست، خدا آن را بر مومنان سبک می‌سازد تا جایی که سبک‌تر از یک نماز واجب که انسان در دنیا به جا می‌آورد.(بحارالانوار، ج 7، ص 123)
در آن روزهای قیامتی خدا سازه اخروی هر کسی را به خودش نشان می‌دهد و هر کسی می‌بیند که در دنیا با خود چه کرده و برای آخرت چه آورده است. در حقیقت ملکوت اعمال خودش را در خودش می‌یابد و خدا آن را به وی نشان می‌دهد؛ قرآن می‌فرماید:یُبَصَّرُونَهُمْ؛  آنان را به خودشان نشان می‌دهند.(معارج، آیه 11) این گونه است که همه اعضا و جوارح آنان حقیقت ماهیت وجودی خودشان و اعمالشان را به نمایش می‌گذارند و آنها به چشم خود سازه اخروی خودشان را می‌بینند که متاله و فرشته، یا حیوان یا نبات یا جماد هستند.