عبدالجبار کاکایی طی دو دهه اخیر، پای ثابت همکاری با صداوسیما بوده و برای تیتراژ پایانی ده‌ها سریال تلویزیونی، ‌ترانه گفته است، اما در یادداشتی به بهانه ستایش از یک خواننده، طوری به رسانه ملی تاخته که گویی تافته جدا بافته است!
البته نقد صداوسیما و انتقاد از ضعف‌ها و اشتباهات این رسانه، نه تنها ایرادی ندارد بلکه از وظایف اهل فکر و فرهنگ است. اما عبدالجبار کاکایی در این یادداشت، اولا انتقاد نکرده بلکه با رویکردی سیاسی و شعار زده، الفاظی از روی عصبانیت و پرخاشگری را به کار برده است، ثانیا نسبت‌هایی که این شاعر به صداوسیما و بخشی از حاکمیت داده است، توهین به خود وی نیز محسوب می‌شود، چرا که عبدالجبار کاکایی هم بخشی از صداوسیما و حاکمیتی بوده که هدف حمله قرار داده است.
نکته قابل تأمل این است که کاکایی این یادداشت را در روزنامه‌ای منتشر کرده که رسانه یک جریان سیاسی خاص و حامی دولت فعلی است و روزنامه‌ای است که سابقه دریافت پول از یک مفسد اقتصادی را هم دارد. با این حال، کاکایی چند سال قبل گفته بود: «از سرودن هرگونه شعر برای مدافعان حرم خودداری می‌کنم به دلیل اینکه به نفع جریان خاصی مصادره می‌شود!»
گفتنی است، عبدالجبار کاکایی ازجمله شاعرانی بود که به رغم وابستگی به مراکز و نهادهای حکومتی اما پس از انتخابات سال 88 به جریانی پیوستند که معتقد بود، نباید برای آرای مردم احترامی ‌قائل شد و باید فردی که آرای کمتری به دست آورده را منصوب کرد! البته کاکایی در عین همراهی با قانون‌شکنان و مخالفان آرای مردم و همچنین حملات و شعارهای گاه و بی‌گاه خود علیه بخش‌هایی از نظام و جریان انقلاب، همواره از مواهب نهادهای رسمی، از جمله صداوسیما، موسسه تنظیم و نشر آثار حضرت امام خمینی(ره)، انجمن شاعران انقلاب و دفاع مقدس و... برخوردار بوده و استفاده کرده است.