روزنامه آرمان در یادداشتی با همین عنوان، از قول زیباکلام نوشت: پیش از سفر رئیس‌جمهور، امیدهایی به وجود آمده بود مبنی بر اینکه شاید گشایش‌هایی در اوضاع به واسطه شرایطی که پدید می‌آمد، ایجاد شود و تنش‌ها کاهش یابد. مسئله صرف ملاقات میان آقایان حسن روحانی و دونالد ترامپ نبود، بلکه این امیدواری وجود داشت که به واسطه برخی ملاقات‌ها گشایشی ایجاد شده و مذاکراتی معطوف به نتیجه آغاز گردد. تلاش‌های رئیس‌جمهور فرانسه برای حل مشکل، نقش مهمی در افزایش امید داشت.
شاید محاسبات رئیس‌جمهور فرانسه بر این مبنا صورت گرفته بود که او می‌دانست تا چه اندازه دونالد ترامپ به چنین ملاقاتی علاقه‌مند است؛ زیرا این ملاقات می‌توانست او را به عنوان نخستین رئیس‌جمهور آمریکا مطرح کند که پس از چهار دهه با رئیس‌جمهور ایران انقلابی ملاقات می‌کند. علاوه بر این، ملاقات با آقای روحانی بسیار می‌توانست در انتخابات ریاست جمهوری 2020 به کمک ترامپ بیاید و از این نظر نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. در خصوص ایران نیز باید تأکید کرد که فشار تحریم‌ها باعث شده دولت در شرایط سختی قرار بگیرد. با این وجود واقع مطلب آن است که نطق ترامپ که قبل از نطق روحانی بود، عملاً راه هر گونه تغییر و تحول را بست، پس از آن بود که آقای روحانی هم در سخنرانی خود واکنش نشان داد. رؤسای جمهور ایران و آمریکا صحبت‌های تازه‌ای مطرح نکردند و با تکرار مواضع گذشته وضعیت را در شرایط پیش از آغاز مجمع عمومی نگه داشتند. در یک جمله می‌توان گفت شرایط به قبل از مجمع عمومی بازگشته و عملاً هیچ پیشنهاد کارآمدی نه از سوی دولت آمریکا و نه از سوی دیپلمات‌های ایران مطرح نشد.
یادداشت زیباکلام در حالی است که وی در گذشته از بزک کنندگان اعتماد و توافق با شیطان بزرگ بود و بنابراین، انتظار می‌رود او- در صورت صداقت و بی‌غرضی- مطالبه‌گر تعهدات بر زمین مانده اروپا و آمریکا باشد؛ نه این که دیدار روحانی- ترامپ را انتظار بکشد یا در انتظار پیشنهاد جدیدی از سوی ایران باشد. ایران تمام و کمال، هزینه توافق را پرداخته اما با بدعهدی طرف مقابل مواجه شده است. در این صورت پیشنهاد مذاکره جدید، بی‌معنا و بیهوده است.