این روزنامه می‌نویسد: چند ماهی می‌شود که دولت همزمان با هماوردی در عرصه خارجی، در حوزه داخلی نیز همچنان با هجمه‌های رقبا روبه‌رو است. محور اصلی انتقادها و البته مخالفت‌های داخلی به مجموعه دولت هم مشکلات اقتصادی کشور و ادعای غمخواری برای معیشت مردم است. کمتر روزی است که با همین مضمون در برخی رسانه‌ها یا از تریبون‌های مجلس و نماز جمعه، صداوسیما و همایش‌ها و برنامه‌های مختلف، حمله‌ای به اعضای کابینه و شخص رئیس جمهور انجام نشود. با این حال در بسیاری از این مواضع انتقادی که گاه با نسبت دادن اتهامات و تهمت‌هایی هم همراه است، هیچ اشاره‌ای به بیان راهکارها یا پیشنهادهایی برای برون‌رفت از وضعیت موجود دیده نمی‌شود. یک واقعیت عینی در این زمینه نادیده گرفته می‌شود. واقعیتی که اگرچه با هم‌افزایی ملی و پرهیز از دعواهای جناحی می‌توان چاره‌جویی‌هایی برای مهار آن داشت اما به هر روی گریزی از آن نیست. جمهوری اسلامی ایران در برابر خروج آمریکا از برجام و همزمان با بازگرداندن تحریم‌های این کشور علیه ایران، استراتژی مقاومت را انتخاب کرده است. استراتژی که دولت هم مجری آن است و دیگر نهادها و جریان‌های سیاسی به‌خصوص جناح رقیب هم در مقام بیان، مدافع و حامی آن هستند اما وقتی به عمل و تن دادن به اقتضائات آن می‌رسیم، پای همراهی آنها می‌لنگد. به هر حال آنچه به نظر باید در تریبون‌ها و به‌خصوص رسانه‌ها و از سوی هر نهاد و دستگاه معتقد به استراتژی مقاومت مورد تاکید قرار گیرد و تبیین شود، اینکه اتخاذ هر راهبردی هزینه - فایده‌های خاص خود را دارد. نمی‌شود مدام از فواید راهبردی سخن راند و همزمان به تبعات و هزینه‌های مرتبت بر آن اشاره‌ای نکرد.
...خلاصه سخن این است که واقعیت‌ها را از تحلیل‌های خود جدا نکنیم و بپذیریم وقتی راهبرد مقاومت در برابر زیاده‌خواهی‌های آمریکا را انتخاب کرده‌ایم، تبعات و هزینه‌های آن را هم باید قبول کنیم و مهمتر اینکه مختصات چنین رویارویی را هم برای مردم تبیین کنیم.
توجیهات روزنامه ایران در حالی است که فشارهای اقتصادی موجود، نتیجه 6 سال امیدواری به آمریکا و سپس اروپاست و نه مقاومت در برابر زورگویی‌ها و عهدشکنی‌های آنها. اتفاقا اگر از روز اول، بر تنظیم متوازن برجام و اخذ تضمین کافی و اجرای گام‌به‌گام (متقابل) تعهدات تاکید می ورزیدند و در مقابل نقض آن مقاومت می‌کردند، اکنون لازم نبود هم برجام را یک‌طرفه اجرا کنند و هم عدم اجرای تعهدات طرف مقابل را پذیرا باشند و در عین حال به بازار نفت آرامش بدهند.