(از کسانی مباش که) «برای دیگران که گناهی کمتر از او دارند نگران، و بیش از آنچه که عمل کرده امیدوار است. اگر بی‌نیاز گردد مست و مغرور شود، و اگر تهیدست گردد، مایوس و سست شود، چون کار کند در آن کوتاهی ورزد، و چون چیزی خواهد زیاده‌روی نماید، چون در برابر شهوت قرار گیرد گناه را برگزیند و توبه را به تاخیر اندازد، و چون رنجی به او رسد از راه اسلام دوری گزیند، عبرت‌آموزی را طرح می‌کند اما خود عبرت نمی‌گیرد، در پند دادن مبالغه می‌کند اما خود پندپذیر نمی‌باشد».                     نهج‌البلاغه- حکمت 150