نیویورک تایمز به قلم نیکلاس کریستف نوشت:
دونالد ترامپ، کمپین اعمال فشار حداکثری را علیه کره شمالی به اجرا گذاشت و این کشور همچنان به فعالیت‌های خود در زمینه تولید سلاح‌های هسته‌ای ادامه می‌دهد. او همین کمپین را در مواجهه با چین به اجرا گذاشته و ایالات متحده را با خطر یک جنگ تجاری مواجه کرده است. کمپین اعمال فشار حداکثری علیه ونزوئلا هیچ تاثیری بر نیکلاس مادورو نداشته است. کمپین اعمال فشار حداکثری در مورد فلسطینی‌ها هم به اجرا گذاشته و پاسخ آنها خودداری از دیدار با مقامات دولت ترامپ بوده است. اما نگران کنند‌ه‌ترین مورد، استفاده از کمپین اعمال فشار حداکثری ترامپ در قبال ایران است.
ترامپ در هریک از موارد فوق بدون این‌که هیچ استراتژی واضحی داشته باشد، تاکتیک‌های تهاجمی را پیش برده است. در اغلب موارد این تاکتیک‌ها موجبات خصومت بیشتر این کشورها به خصوص ایران را فراهم آورده‌اند که در برخی موارد برای ایالات متحده مخاطره آفرین است.
خوشبختانه ترامپ اعلام کرده که دستور حمله نظامی به ایران را لغو کرده، اما مسئله این است که سیاست او در قبال این کشور عمدتا شکست خورده. بداهه نوازی‌های او دوست و دشمن را به یک میزان گیج و آشفته کرده است.
به‌نظر می‌رسد که ترامپ در یک دنیای فانتزی زندگی می‌کند که در آن اقدامی چون ترک توافق هسته‌ای به‌همراه اعمال تحریم‌ها و توئیت‌های تهدیدآمیز، ایران را به دست کشیدن از برنامه هسته‌ای‌اش وادار خواهد کرد. اما تاکتیک‌های ترامپ در عمل خشم ایران را برانگیخته و آن را به واکنش وادار کردند.
اگر همان‌طور که ترامپ گفته و پیش‌بینی کرده، در حملات دقیق آمریکا 150 ایرانی کشته می‌شدند، آنگاه نیروهای تحت حمایت ایران با کشتن آمریکایی‌ها در عراق، سوریه، افغانستان و هر جای دیگری در جهان این حمله را تلافی می‌کردند. حتی این احتمال وجود داشت که ایران یا یکی از گروه‌های تحت حمایت آن به زیرساخت نفتی عربستان سعودی حمله و در جریان نفت از تنگه هرمز اختلال ایجاد کنند. ممکن بود حزب‌الله به اسرائیل حمله کند و یک جنگ جدید بین اسرائیل و لبنان آغاز شود. اقتصاد جهانی ممکن بود به شدت آسیب ببیند. درگیری با یک حمله دقیق به اهداف خاص شروع می‌شد، اما همانجا پایان نمی‌یافت.
رویکرد فشار حداکثری ترامپ در رابطه با هر کشوری که اعمال شده، یک شکست تمام عیار بوده است.