نشنال اینترست با تأکید بر اینکه آمریکا درک درستی از واکنش‌های بعدی ایران ندارد، می‌نویسد: بیانیه تهران مبنی بر توقف در اجرای برخی از تعهدات برجامی، شرکت در حملات علیه کشتی‌ها و زیرساخت‌های نفتی در خلیج فارس و طرح ادعایی برای هدف قراردادن منافع آمریکا همه محصول مستقیم معایب استراتژی «فشار حداکثری» پرزیدنت ترامپ علیه ایران است. در عوض، ممکن است ایران به جای توقف غنی‌سازی آن را افزایش دهد. همچنین ایران ممکن است تهدیدات بیشتر و حملات علیه نیروهای آمریکایی در منطقه را افزایش دهد.
اقدامات جدید دولت ترامپ درخصوص لغو معافیت‌های نفتی برای کشورهای خریدار نفت ایران، بدون شک می‌تواند با واکنش شدید تهران همراه باشد. این اقدامات نه تنها به اصلاح توافق هسته‌ای منجر نمی‌شود بلکه حتی تغییر و تحول اساسی در سیاست‌های منطقه‌ای ایران ایجاد نمی‌کند. چرا؟ زیرا که اهرم مالی قابل توجه از طریق تحریم‌ها علیه تهران با اهداف منسجم و واقع‌بینانه دولت ترامپ درهم آمیخته نشده است. استراتژی ترامپ در قبال ایران مملو از تناقضات و تنش‌های داخلی است که به احتمال زیاد منجر به بن‌بست می‌شود.
از دیدگاه عملیاتی ترامپ هیچ طرح عمل واقعی و منظمی برای سرنگونی حکومت تهران ندارد. همچنین ادعای دولت ترامپ مبنی بر این که تحریم‌ها زمینه تأمین مالی سازمان‌های تروریستی و فعالیت‌های مخرب نائبان ایران در سرتاسر خاورمیانه را کاهش داده با اشکال روبه رو شده است. تحریم‌های جدید توسط دولت ترامپ در یک سال گذشته نه تنها فعالیت‌های ایران در منطقه را کاهش نداده بلکه زمینه افزایش اقدامات این کشور را فراهم ساخته است. برای نمونه؛ می‌توان به حضور نظامی و افزایش نفوذ این کشور در سوریه اشاره کرد با وجود این که با حملات اسرائیل رو‌به‌رو بوده‌اند. علاوه بر این، بودجه مالی اختصاص یافته ایران به حمایت از نهادهایی مانند حزب‌الله در سال تنها یک میلیارد دلار است که این رقم بسیار کوچکی برای یک قدرت منطقه‌ای مانند ایران است. استراتژی آمریکا در قبال ایران به‌نظر می‌رسد با نتیجه معکوس همراه بوده است و انتظار نمی‌رود که این راهبرد به اصلاح توافق هسته‌ای یا تغییر اساسی در سیاست منطقه‌ای ایران منجر شود. علاوه بر این به‌نظر می‌رسد که این استراتژی می‌تواند رژیم ایران را تشویق کند که به صورت کامل از توافق هسته‌ای خارج شود و توسعه تدریجی برنامه هسته‌ای خود را از سر بگیرد.