این در حالی است که آمارهای دیگر حکایت‌های غم‌انگیزتری از این قضیه دارند و برخلاف آمارهای فروش که به طور دائم ارائه شده و با رقم‌های میلیاردی، سعی می‌کنند افکار مردم را تحت تاثیر قرار دهند اما واقعیت این است که حتی پرفروش‌ترین فیلم‌های سال که مثلا آمار فروش 20 میلیاردی ارائه می‌کنند، با یک حساب سرانگشتی و تقسیم کل فروش فیلم به قیمت متوسط بلیط و همچنین نسبت به کل جمعیت، بیش از چهار تا پنج درصد مردم را به خود جلب نکرده‌اند، یعنی 95 تا 96 درصد مردم ایران (حدود 76 میلیون نفر) حتی پرفروش‌ترین فیلم‌ها را ندیده‌اند که اگر در گزارش مرکز آمار، کسانی که یک یا دو بار به سینما رفته‌اند را به شمار نیاوریم، آمار رسمی مرکز آمار با این آمار دوم بینندگان فیلم‌های پرفروش تقریبا برابر می‌شوند و در حد همان چهار-پنج درصد باقی می‌مانند. (معمولا در فرهنگ‌های سینمایی و گزارش‌های رسانه‌ای، کسانی که یک یا دو بار به سینما بروند، سینمارو به شمار نمی‌آیند و آن یکی دو بار هم معمولا تصادفی و اتفاقی و یا تحت شرایطی خاص تعبیر می‌گردد)
روابط غیراخلاقی، قصه‌های مبتذل، شوخی‌های مستهجن تحت عنوان فیلم کمدی و سیاه‌نمایی و نمایش فضاهای چرک و فلاکت‌بار به نام فیلم‌های اجتماعی، خانواده‌های به هم ریخته و آشفته و جامعه مضمحل شده و... از جمله نکات و عواملی است که به نظر کارشناسان، مردم را از سینماها فراری داده است.
سال گذشته در گزارشی که «مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری» از جشنواره فیلم فجر سال 1396 ارائه داد، ضمن ‌اشاره به فیلم‌های شرکت‌کننده در جشنواره (فیلم‌هایی که اغلب امسال بر پرده سینماها رفتند)، تعابیری تکان‌دهنده درباره فیلم‌های یاد شده به کار برد که حکایت از عمق فاجعه جاری در سینمای ما داشت. در گزارش فوق آمده بود:
«... تصویر «جامعه ایران» در مجموع فیلم‌های جشنواره فجر 96، تصویرِ جامعه‌ای «درهم»، «بی‌نظم»، «در آستانه اضمحلال» است و در آن «تضاد طبقاتی» به بیانی سطحی ارائه شده ‌است؛ جامعه‌ای که هیچ نشانه‌ای از «گذشته افتخارآمیز» ندارد... تصویر «خانواده» در فیلم‌های جشنواره سی و ششم، تصویری «ناقص»، «در حال اضمحلال» و با صورتی «غیرطبیعی» است و این در حالی است که مطالعات تجربی در حوزه جامعه‌‌شناسی خانواده چنین تصویری از خانواده ایرانی به دست نمی‌‌دهد...»